შვილების აღზრდაში დაშვებული ყველაზე დიდი შეცდომა ფრაზა, რომელიც დამანგრეველია ბავშვის ფსიქიკისათვის.. ფრაზა  ” სხვამ შეაქოს ჩემი შვილი ”   დედასა და შვილს შორის დიდ უფსკრულს წარმოშობს.  უპირველესად უნდა ვთქვათ , რომ ჩვენ შვილებს უპირობო სიყვარულის გარეშე არსებობა არ ძალუძთ…რაც შეეხება მათ მორალურ მხარეს, სწორედ ეს დამოკიდებულება განსაზღვრავს, როგორ იპოვიან საკუთრ თავში რესურსს ადაპტირდნენ[სრულად…]

…”რა უცნაური ლაპარაკი იცი, გრიშა, — პატარაზე გაიბუტა ქალი. — მიყვარხარ და იმიტომ. — მართლა? — აბა, რა, განა ეს საკითხავია? — იო მოდო ლა კაზა. — რატომ გიყვარვარ? — გაცელქდა ქალი. — ლამაზი ხარ და იმიტომ. — და სხვა… სხვა არაფერი? ჰე, რა ძნელია ხანდახან პასუხის გაცემა… მაგრამ გრიშასათვის[სრულად…]

„ჩემო მედიკო, კი არ მაგონდები, მელანდები. რამდენჯერმე გამოვეკიდე კიდეც უცნობებს. გელოდი ქუჩაში, მეტროსთან, შენს სტუდიასთან და დარწმუნებული ვიყავი, რომ უნდა მეპოვნე. შემოვიარე ის ადგილები, სადაც მე და შენ ხშირად დავდიოდით და გვიყვარდა. ყველაფერი დამხვდა ძველებურად, ისევ ის ქუჩები, სახლები, თითქოს ვიტრინებშიც არაფერი შეცვლილა და ვგრძნობდი მაინც, რომ აღარ იყო აღარც[სრულად…]

შვილებთან მეგობრობა: ეცადეთ თქვენს  შვილებთან  მეგობრული და თანასწორუფლებიანი ტონით ქონდეთ ურთიერთობა -მათში გამოიწვევს ნდობას და არასოდეს დაფრთხებიან თქვენგან. „ქვევრს, რასაც ჩასძახებ იმას ამოგძახებს“- დაფიქრდით, თქვენი მოთხოვნა თქვენი შვილისადმი  იგივეა რასაც მისადმი გასცემთ? -პატარები უფროსების მაგალითზე იზრდებიან … სამუდამოდ დაივიწყე დამაკნინებელი და შეურაცმყოფელი ფრაზები : ისინი იჯერებენ, რომ მართლაც ასეთები არიან და აღარ[სრულად…]

ფსიქოლოგიური დრო არ არის საათი ან კალენდარული აღწერა.. ეს არის სუბიექტური აღქმა…შენს წარსულსა აწმყოსა და მომავალს შორის .. . ჩვენი ფსიქიკური სამყარო  მთლიანად ჩაძირულია დროში მისი ფოკუსი მომართულია ეგოს კარნახზე. .. ადამიანთა კატეგორია , რომელიც ,მთლიანად წარსულით ცხოვრობს , მისი დღევანდელობა მოგონებებშია ჩაძირული…იქ რჩება და წინ ვერ ადგამს ნაბიჯს …ჩვენი[სრულად…]

გზა რუსთაველის მეტროდან უნივერსიტეტამდე, საუკეთესო ადგილი და დრო იფიქრო იმაზე, რაზეც აქამდე არ დაფიქრებულხარ, იგრძნო ის, რაც აქამდე არ გიგრძვნია, ნახო ის, რაც აქამდე არ გინახავს და რაც მთავარია, მიხვდე იმას, რასაც , წესით, აქამდეც უნდა მიმხვდარიყავი. 15 წუთი, რომელიც მთელ ცხოვრებას უდრის და უფრო მეტად გზრდის ვიდრე ნებისმიერი ვიტამინი[სრულად…]

2016 წელს ბუნებრივი გაზის გაჟონვის შედეგად მოიწამლა 125 ადამიანი, 29 კი გარდაიცვალა.   2017 წელს ფატალური შედეგით დასრულებული მოწამვლის ფაქტების რაოდენობამ 30-ს გადააჭარბა, ხოლო გასულ წელს თბილისში ბუნებრივი აირით მოწამვლის – 98 და გარდაცვალების 27 ფაქტი დაფიქსირდა. ასე გამოიყურება ბოლო სამი წლის სტატისტიკა, რომელსაც კომპანია „ყაზტრანსგაზ-თბილისი“ აქვეყნებს. ეს რიცხვები კარგად მეტყველებს[სრულად…]

საერთაშორისო კონგლომერატის Berkshire Hathaway-ის აღმასრულებელი დირექტორი, უორენ ბაფეტი იშვიათად ცდება. განსაკუთრებით, როცა საქმე ინვესტიციებსა და ინოვაციას ეხება. „თუ ჩემს ასაკში თქვენზე კარგს არავინ იტყვის, მნიშვნელობა არ აქვს, რა თანხა გექნებათ საბანკო ანგარიშზე, იცოდეთ, რომ თქვენი ცხოვრება კატასტროფაა“- ასე განუმარტა, ბაფეტმა სტუდენტებს „წარმატება“. უორენ ბაფეტი: თუ ჩემს ასაკში თქვენზე კარგს არავინ იტყვის, მნიშვნელობა არ აქვს, რა თანხა[სრულად…]

“სულ წიგნებზე, კინოებზე და ღვინოებზე კი არ ვწერ ამ ბლოგს, აგერ იხილეთ უკაცრავად და აიისა.„სამეფო კარი თამარში“ ალიტერაციაა „სამეფო კარის თამაშებისა“ და მინიშნებაა თამარ მეფის, როგორც სამეფო კარის დიდებულებისთვის ადვილად ხელმისაწვდომი სექსუალური ობიექტისა,” – ამის შესახებ, სოციალურ ქსელში, მწერალი გურამ მეგრელიშვილი წერს და რამდენიმე თვის წინ, ბაზარზე პირველი ქართული პრეზერვატივის გამოჩენასთან[სრულად…]

პატარა ნაბიჯებით და დიდი დაბნეულობით მივდიოდი უნივერსიტეტში. ეს იყო პირველი დღე და მაშინ 19 წლის ვიყავი. არ ვიცოდი, წინ რა მელოდა. ვიცოდი მხოლოდ ის, რომ იქ 4 წელი უნდა გამეტარებინა, 4 წლის შემდეგ კი მეც მინდოდა მეთქვა “ოო, ძვირფასო, ოთხო წელიწადო!“ დღეს  პირველი უნივერსიტეტი საქართველოში 100 წლის გახდა. ახლა თამამად[სრულად…]

21-ე საუკუნე: „სახელმწიფო ცნობს და იცავს სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლებას, როგორც წარუვალ და უზენაეს ადამიანურ ფასეულობებს.“ დადგა დრო, როცა კანონიც გვაქვს, უფლებაც გვაქვს, მაგრამ მაინც არ ვართ თავისუფლები. დღეს მატერიამ დაგვიმონა. ეს ის დროა, როცა არსად სხვაგან არ არსებობს მიზეზი გარდა ჩვენი საკუთარი თავისა. ის, რამაც თავისუფლება შეგვიზღუდა, ჩვენშივეა. ჩვენ[სრულად…]

ეძღვნებათ სასტუმრო ლეო გრანდში ხანძრის დროს გარდაცვლილებს. 2001, 9/11, აშშ ’’მე ვკვდები.“ ‘’გთხოვთ, იჩქარეთ.“ ‘’მინდა იცოდე, რომ მიყვარხარ. ამ შენობაში ვარ ჩარჩენილი. აქ ბევრი კვამლია და მხოლოდ ის მინდა იცოდე, რომ ყოველთვის მეყვარები.“ ‘’გამარჯობა, საყვარელო. მე ვარ. მინდა, რომ ყურადღებით მომისმინო. იმ თვითმფრინავში ვარ, რომელიც ტერორისტებმა გაიტაცეს. აქედან გირეკავ. მინდა[სრულად…]

“ბიჭის ყოლის სურვილის გამო, ბოლო 25 წელში 31 446 გოგო ვერ დაიბადა“. ესეც ამბავი, რომელიც ვიცით, მაგრამ დათვლილი და აღრიცხული კიდევ უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა. მე გოგო ვარ, ბოლო 25 წელიწადში დაბადებული. ახლა თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ გამიმართლა. გამართლებაა, როცა 31 446 გოგოში ერთ-ერთი არ აღმოჩნდები. გამართლებაა, როცა დაიბადები აქ, ამ[სრულად…]

გადავწყვიტე, დღეს დამეწერა იმ პრობლემებზე, რომლებსაც უამრავი სამსახურის მაძიებელი ახალგაზრდა აწყდება ჩვენს ქვეყანაში. ჩვენ ის ქვეყანა ვართ, სადაც ნომერ პირველ პრობლემად კვლავაც დასაქმება რჩება. მოსახლეობის უმეტესობა უმუშევრობას მიიჩნევს მთავარ გამოწვევად.  მიუხედავად ასეთი სურათისა, არსებობს უამრავი დასაქმების საიტი, სადაც, თითქოს, არც იგრძნობა, რამდენად მძიმე ვითარებაა ამ მხრივ ქვეყანაში. ამ საიტებზე შესვლისას,[სრულად…]

    ერთხელ მეგობარმა მითხრა: ” შეეშვი და დაანებე თავი რემარკსო”. მას შემდეგ სულ ვფიქრობ: მგონი შეპყრობილი ვარ ამ მწერლით და ამას მე თვითონაც ვერ ვხვდები. იმდენად მომწონს მისი წერის სტილი, ადამიანური ისტორიები, გრძნობები, უბრალო შინაარსამდე დაყვანილი უმაღლესი ღირებულებები, რომ არა, ნამდვილად ვერ შევეშვები. სიტყვა უბრალომ არ შეგაშინოთ, რადგან ის[სრულად…]

  წესი N 1. არაფერი თქვათ მებრძოლთა კლუბის შესახებ წესი N 2. არაფერი თქვათ მებრძოლთა კლუბის შესახებ მე  კი დღეს ორივე წესის დარღვევა მომიწევს, რადგან ჩაკ პალანიკის იმ წიგნზე უნდა გესაუბროთ, რომელზეც ავტორმა საუბარი აგვიკრძალა. ყველაფერი ერთ არამშვენიერ დღეს დაიწყო, როდესაც პალანკიმა გადაწყვიტა დაეწერა რაღაც, რაც მისთვის დროის გასაყვანი ექსპერიმენტი,[სრულად…]

  „მადლობა რომ მოხვედით, აუცილებლად გადავხედავთ თქვენ მონაცემებს კიდევ ერთხელ და დაგიკავშირდებით„ კი არა ვერ რატომ იქნებ ალბათ ხომ დარეკავენ აბა რა იქნება ათასი ფიქრი, ათასი აზრი და სიტყვა, რომელიც თავში ირევა. მორიგი გასაუბრებიდან მომავალი რატომღაც ვიხსენებ ბავშვობას, როდესაც გამომგონებლობა მიტაცებდა და ერთადერთი, რაც მადარდებდა  წვიმის დროს გარეთ გაფენილი სარეცხი[სრულად…]

მკითხველი მედიას  სთხოვს, შეარჩიოს ისეთი სათაური, რომელიც დააინტერესებს მას და ამავდროულად რელევანტური იქნება სტატიის მთლიან შინაარსთან. რეიტინგზე მორგებულმა სათაურებმა  დაკარგეს ფუნქციური დანიშნულება – შინაარსზე დაყრდნობით მიაწოდოს მკითხველს  ინფორმაცია სტატიის შესახებ, რადგან ჟურნალისტები  ხშირად ეპატაჟურსა და სენსაციურ შინაარსზე არიან ორიენტირებულნი.  ამ ტიპის სათაურებს თავად  საზოგადოებაც აკრიტიკებს, მაგრამ   პარალელურად შეუმჩნეველი რჩება კიდევ[სრულად…]

  1944 წლის 31 ივლისს კუნძულ სარდინიას მიმართულებით სადაზვერვო მისიის  შესასრულებლად ერთი ფრანგი მფრინავი გაფრინდა, საიდანაც უკან აღარ დაბრუნებულა. დიდი ხნის მანძილზე მის შესახებ არავითარი ცნობები არ მოიპოვებოდა. მხოლოდ 1998 წელს მარსელთან ახლოს ერთმა მეთევზემ იპოვა სამაჯური წარწერით  “Antoine”, “Consuelo” და “c/o Reynal & Hitchcock, 386, 4th Ave. NYC USA”.[სრულად…]

გადაწყვეტილი მქონდა 25-მდე არაფერს დავწერ-მეთქი, მაგრამ ისე მომინდა მეწერა, რომ ცდუნებას ვერ გავუძელი. ახლა სახლში მარტია. თბილისური მარტი კი არა, ნამდვილი მარტი, იებით, ყოჩივარდებით და ატმის ვარდისფერი ყვავილებით. ამწვანებული ფეიხოას ბუჩქებით და სასიამოვნო სურნელით, სახლს რომ უდის მხოლოდ. შენს საკუთარ სახლს. იქ ხუთი წლიდან ვცხოვრობ. ხუთი წლიდან ვეძახი ორსართულიან, წითელი[სრულად…]

,,მაღალ ქუსლებზე შევდექი და მომიხდა კარე…“ – ასე დავიწყეთ საუბარი 5 წლის წინ. მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო დეკემბრის სუსხი და არც წლების დარდი მოგვყვებოდა რომელიმეს. გავიზარდეთ-მეთქი, როგორ ვთქვა, მაგრამ ის მართლა გაიზარდა. ჭორფლიანი გოგოა, ჰოდა ასეც მივმართავ ზედმეტი სახელების გარეშე. მზის ღიმილი დააქვს თვალებით. *** არც ვიცი, როგორ მოვყვე.[სრულად…]

  კარგი სიტყვაა სახლი, გადამწონი, ძვირფასი, სირბილე დაჰყვება აქა-იქ და სიმძიმეც შეეპარება ხოლმე. სახლები სუნთქავენ, დადიან, გრძნობენ ან დგანან; ახლოები არიან ან შორები; თბილები ან ყინულის ყუთები და საერთოდაც, სავსეები ან ცარიელები. ჩვენ ვირჩევთ ან უკუღმართობას წამოვეგებით და უადგილოდ ვიჭედებით ხოლმე მათში. ნებისმიერ შემთხვევაში, სახლები გვჭირდება. *** ჩაქროლებამ გამაღვიძა, წამოვდექი,[სრულად…]

ჩვენს სახლს ზედმეტად პატარა ფანჯრები ჰქონდა მზისფერი ფარდებით. ვცხოვრობდით სამნი სიცარიელით სავსე ოთახებში და გვეგონა, რომ ერთ ჩვეულებრივ დღეს ერთმანეთში ჩავიხრჩობოდით. დედას წიგნი დედას მუდმივად მელნით მოთხვრილი თითები ჰქონდა. ყველა ძარღვი საშინელი სიზუსტით ეტყობოდა დამძიმებულ მაჯებზე. ჩვევად ჰქონდა მარჯვენა ხელით თმაზე თამაში და მხოლოდ ამ ქმედებისას უჩანდა ხოლმე მიწამდე ჩატანილი[სრულად…]

ვლადიკავკაზი. სადგურში ვიჯექი და დედას მინიშნებას ველოდებოდი. მამაც სადღაც გაქმქრალიყო, ალბათ მესაზღვრეებს ელაპარაკებოდა.ზამთარი იყო, მაგრამ მზე სხივებით უხვად გვიმასპინძლებოდა ,მთებიც, თავის ბინადართა მსგავსად, სტუმარტმოყვარეობას არ იშლიდა. ამ სიწყნარეში ვერც იფიქრებდი, რომ რამდენიმე თვეში უბრალო მარშრუტკების მაგივრად აქ ტანკები გაივლიდნენ. ჩემი დაბრუნების ისტორიაც ერთი შემთხვევის წყალობით მოხდა.ოთახში ორნი ვიყავით: მე და[სრულად…]

მთელი დღე საბინაზე (სახელი შეგნებულად შეცვლილია) ვფიქრობდი, მერე დამესიზმრა, რომ გამათხოვეს. მე საბინა ვიყავი, გოგო, რომელიც მშობლებმა ჯერ კიდევ სკოლის პერიოდში თავიანთი სურვილით ვიღაც ბიჭზე დანიშნეს. საბინასთვის არაფერი უკითხავთ. მას არჩევანის უფლება არ ჰქონია. გუშინ დედამ მითხრა, საბინას ქორწილი ჰქონდაო. გამიხარდა, რომ იმ კორპუსში აღარ ვცხოვრობ და არ ვნახე საბინა[სრულად…]