“სულ წიგნებზე, კინოებზე და ღვინოებზე კი არ ვწერ ამ ბლოგს, აგერ იხილეთ უკაცრავად და აიისა.„სამეფო კარი თამარში“ ალიტერაციაა „სამეფო კარის თამაშებისა“ და მინიშნებაა თამარ მეფის, როგორც სამეფო კარის დიდებულებისთვის ადვილად ხელმისაწვდომი სექსუალური ობიექტისა,” – ამის შესახებ, სოციალურ ქსელში, მწერალი გურამ მეგრელიშვილი წერს და რამდენიმე თვის წინ, ბაზარზე პირველი ქართული პრეზერვატივის გამოჩენასთან[სრულად…]

პატარა ნაბიჯებით და დიდი დაბნეულობით მივდიოდი უნივერსიტეტში. ეს იყო პირველი დღე და მაშინ 19 წლის ვიყავი. არ ვიცოდი, წინ რა მელოდა. ვიცოდი მხოლოდ ის, რომ იქ 4 წელი უნდა გამეტარებინა, 4 წლის შემდეგ კი მეც მინდოდა მეთქვა “ოო, ძვირფასო, ოთხო წელიწადო!“ დღეს  პირველი უნივერსიტეტი საქართველოში 100 წლის გახდა. ახლა თამამად[სრულად…]

21-ე საუკუნე: „სახელმწიფო ცნობს და იცავს სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლებას, როგორც წარუვალ და უზენაეს ადამიანურ ფასეულობებს.“ დადგა დრო, როცა კანონიც გვაქვს, უფლებაც გვაქვს, მაგრამ მაინც არ ვართ თავისუფლები. დღეს მატერიამ დაგვიმონა. ეს ის დროა, როცა არსად სხვაგან არ არსებობს მიზეზი გარდა ჩვენი საკუთარი თავისა. ის, რამაც თავისუფლება შეგვიზღუდა, ჩვენშივეა. ჩვენ[სრულად…]

ეძღვნებათ სასტუმრო ლეო გრანდში ხანძრის დროს გარდაცვლილებს. 2001, 9/11, აშშ ’’მე ვკვდები.“ ‘’გთხოვთ, იჩქარეთ.“ ‘’მინდა იცოდე, რომ მიყვარხარ. ამ შენობაში ვარ ჩარჩენილი. აქ ბევრი კვამლია და მხოლოდ ის მინდა იცოდე, რომ ყოველთვის მეყვარები.“ ‘’გამარჯობა, საყვარელო. მე ვარ. მინდა, რომ ყურადღებით მომისმინო. იმ თვითმფრინავში ვარ, რომელიც ტერორისტებმა გაიტაცეს. აქედან გირეკავ. მინდა[სრულად…]

“ბიჭის ყოლის სურვილის გამო, ბოლო 25 წელში 31 446 გოგო ვერ დაიბადა“. ესეც ამბავი, რომელიც ვიცით, მაგრამ დათვლილი და აღრიცხული კიდევ უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა. მე გოგო ვარ, ბოლო 25 წელიწადში დაბადებული. ახლა თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ გამიმართლა. გამართლებაა, როცა 31 446 გოგოში ერთ-ერთი არ აღმოჩნდები. გამართლებაა, როცა დაიბადები აქ, ამ[სრულად…]

გადავწყვიტე, დღეს დამეწერა იმ პრობლემებზე, რომლებსაც უამრავი სამსახურის მაძიებელი ახალგაზრდა აწყდება ჩვენს ქვეყანაში. ჩვენ ის ქვეყანა ვართ, სადაც ნომერ პირველ პრობლემად კვლავაც დასაქმება რჩება. მოსახლეობის უმეტესობა უმუშევრობას მიიჩნევს მთავარ გამოწვევად.  მიუხედავად ასეთი სურათისა, არსებობს უამრავი დასაქმების საიტი, სადაც, თითქოს, არც იგრძნობა, რამდენად მძიმე ვითარებაა ამ მხრივ ქვეყანაში. ამ საიტებზე შესვლისას,[სრულად…]

    ერთხელ მეგობარმა მითხრა: ” შეეშვი და დაანებე თავი რემარკსო”. მას შემდეგ სულ ვფიქრობ: მგონი შეპყრობილი ვარ ამ მწერლით და ამას მე თვითონაც ვერ ვხვდები. იმდენად მომწონს მისი წერის სტილი, ადამიანური ისტორიები, გრძნობები, უბრალო შინაარსამდე დაყვანილი უმაღლესი ღირებულებები, რომ არა, ნამდვილად ვერ შევეშვები. სიტყვა უბრალომ არ შეგაშინოთ, რადგან ის[სრულად…]

  წესი N 1. არაფერი თქვათ მებრძოლთა კლუბის შესახებ წესი N 2. არაფერი თქვათ მებრძოლთა კლუბის შესახებ მე  კი დღეს ორივე წესის დარღვევა მომიწევს, რადგან ჩაკ პალანიკის იმ წიგნზე უნდა გესაუბროთ, რომელზეც ავტორმა საუბარი აგვიკრძალა. ყველაფერი ერთ არამშვენიერ დღეს დაიწყო, როდესაც პალანკიმა გადაწყვიტა დაეწერა რაღაც, რაც მისთვის დროის გასაყვანი ექსპერიმენტი,[სრულად…]

  „მადლობა რომ მოხვედით, აუცილებლად გადავხედავთ თქვენ მონაცემებს კიდევ ერთხელ და დაგიკავშირდებით„ კი არა ვერ რატომ იქნებ ალბათ ხომ დარეკავენ აბა რა იქნება ათასი ფიქრი, ათასი აზრი და სიტყვა, რომელიც თავში ირევა. მორიგი გასაუბრებიდან მომავალი რატომღაც ვიხსენებ ბავშვობას, როდესაც გამომგონებლობა მიტაცებდა და ერთადერთი, რაც მადარდებდა  წვიმის დროს გარეთ გაფენილი სარეცხი[სრულად…]

მკითხველი მედიას  სთხოვს, შეარჩიოს ისეთი სათაური, რომელიც დააინტერესებს მას და ამავდროულად რელევანტური იქნება სტატიის მთლიან შინაარსთან. რეიტინგზე მორგებულმა სათაურებმა  დაკარგეს ფუნქციური დანიშნულება – შინაარსზე დაყრდნობით მიაწოდოს მკითხველს  ინფორმაცია სტატიის შესახებ, რადგან ჟურნალისტები  ხშირად ეპატაჟურსა და სენსაციურ შინაარსზე არიან ორიენტირებულნი.  ამ ტიპის სათაურებს თავად  საზოგადოებაც აკრიტიკებს, მაგრამ   პარალელურად შეუმჩნეველი რჩება კიდევ[სრულად…]

  1944 წლის 31 ივლისს კუნძულ სარდინიას მიმართულებით სადაზვერვო მისიის  შესასრულებლად ერთი ფრანგი მფრინავი გაფრინდა, საიდანაც უკან აღარ დაბრუნებულა. დიდი ხნის მანძილზე მის შესახებ არავითარი ცნობები არ მოიპოვებოდა. მხოლოდ 1998 წელს მარსელთან ახლოს ერთმა მეთევზემ იპოვა სამაჯური წარწერით  “Antoine”, “Consuelo” და “c/o Reynal & Hitchcock, 386, 4th Ave. NYC USA”.[სრულად…]

გადაწყვეტილი მქონდა 25-მდე არაფერს დავწერ-მეთქი, მაგრამ ისე მომინდა მეწერა, რომ ცდუნებას ვერ გავუძელი. ახლა სახლში მარტია. თბილისური მარტი კი არა, ნამდვილი მარტი, იებით, ყოჩივარდებით და ატმის ვარდისფერი ყვავილებით. ამწვანებული ფეიხოას ბუჩქებით და სასიამოვნო სურნელით, სახლს რომ უდის მხოლოდ. შენს საკუთარ სახლს. იქ ხუთი წლიდან ვცხოვრობ. ხუთი წლიდან ვეძახი ორსართულიან, წითელი[სრულად…]

,,მაღალ ქუსლებზე შევდექი და მომიხდა კარე…“ – ასე დავიწყეთ საუბარი 5 წლის წინ. მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო დეკემბრის სუსხი და არც წლების დარდი მოგვყვებოდა რომელიმეს. გავიზარდეთ-მეთქი, როგორ ვთქვა, მაგრამ ის მართლა გაიზარდა. ჭორფლიანი გოგოა, ჰოდა ასეც მივმართავ ზედმეტი სახელების გარეშე. მზის ღიმილი დააქვს თვალებით. *** არც ვიცი, როგორ მოვყვე.[სრულად…]

  კარგი სიტყვაა სახლი, გადამწონი, ძვირფასი, სირბილე დაჰყვება აქა-იქ და სიმძიმეც შეეპარება ხოლმე. სახლები სუნთქავენ, დადიან, გრძნობენ ან დგანან; ახლოები არიან ან შორები; თბილები ან ყინულის ყუთები და საერთოდაც, სავსეები ან ცარიელები. ჩვენ ვირჩევთ ან უკუღმართობას წამოვეგებით და უადგილოდ ვიჭედებით ხოლმე მათში. ნებისმიერ შემთხვევაში, სახლები გვჭირდება. *** ჩაქროლებამ გამაღვიძა, წამოვდექი,[სრულად…]

ჩვენს სახლს ზედმეტად პატარა ფანჯრები ჰქონდა მზისფერი ფარდებით. ვცხოვრობდით სამნი სიცარიელით სავსე ოთახებში და გვეგონა, რომ ერთ ჩვეულებრივ დღეს ერთმანეთში ჩავიხრჩობოდით. დედას წიგნი დედას მუდმივად მელნით მოთხვრილი თითები ჰქონდა. ყველა ძარღვი საშინელი სიზუსტით ეტყობოდა დამძიმებულ მაჯებზე. ჩვევად ჰქონდა მარჯვენა ხელით თმაზე თამაში და მხოლოდ ამ ქმედებისას უჩანდა ხოლმე მიწამდე ჩატანილი[სრულად…]

ვლადიკავკაზი. სადგურში ვიჯექი და დედას მინიშნებას ველოდებოდი. მამაც სადღაც გაქმქრალიყო, ალბათ მესაზღვრეებს ელაპარაკებოდა.ზამთარი იყო, მაგრამ მზე სხივებით უხვად გვიმასპინძლებოდა ,მთებიც, თავის ბინადართა მსგავსად, სტუმარტმოყვარეობას არ იშლიდა. ამ სიწყნარეში ვერც იფიქრებდი, რომ რამდენიმე თვეში უბრალო მარშრუტკების მაგივრად აქ ტანკები გაივლიდნენ. ჩემი დაბრუნების ისტორიაც ერთი შემთხვევის წყალობით მოხდა.ოთახში ორნი ვიყავით: მე და[სრულად…]

მთელი დღე საბინაზე (სახელი შეგნებულად შეცვლილია) ვფიქრობდი, მერე დამესიზმრა, რომ გამათხოვეს. მე საბინა ვიყავი, გოგო, რომელიც მშობლებმა ჯერ კიდევ სკოლის პერიოდში თავიანთი სურვილით ვიღაც ბიჭზე დანიშნეს. საბინასთვის არაფერი უკითხავთ. მას არჩევანის უფლება არ ჰქონია. გუშინ დედამ მითხრა, საბინას ქორწილი ჰქონდაო. გამიხარდა, რომ იმ კორპუსში აღარ ვცხოვრობ და არ ვნახე საბინა[სრულად…]

თბილი დღეა, ნოემბრისთვის უჩვეულოდ. ბადრი კი ჩვეულებისამებრ ზის სკვერში და ტიტველქალებიანი ბანქოთი ჯოკერს თამაშობს. ცოტა ანერვიულებულია, დარიგება მოუწია და მისდაუნებურად ერთი ათქმევინეს, სამოცდაათი პროცენტი “ხიშტზეა”. ასე, რომ შეიძლება ითქვას, ახლა ის მისი მეუღლის – თამილას ბედს იზიარებს; თამილაც “ხიშტზეა”, ოღონდ ბადრისგან განსხავებით ის უფრო ადამიანურ “ხიშტზეა” (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით).[სრულად…]

სიცხისგან დახეთქილ ასფალტზე გველივით მიცოცავს ჯაჭვი. ხრიგინებენ რკინის რგოლები. ჯაჭვს მიათრევს ქალი. შავი, გრძელი, ქვედაბოლო ფეხებთან დასთრევს. ძირითადად წითელი ზედა მოურიდებლად გამოკვეთს დამჭკნარ ყელს და მკლავებზე ჩამოსავარდნად გამზადებულ ხორცს. სიარულის მანერა აქვს უცნაური: თეძოები იმდენს ქანაობენ, დრო მოვა და ამოვარდებიან. ასეთია ქალი – ასაკს ჯერ ვერშეგუებული. ჯაჭვის ერთი ბოლო მის[სრულად…]

პირი ჰგავს? ჰგავს.ცხვირი ჰგავს? ჰგავს.თვალები? თვალები თუ ჰგავს? ჰგავს. არა,მე მაინც არ ვგავარ მამაჩემს. იშვიათი შემთხვევაა-სარკეში ჩავიხედე. მაღაზიის ვიტრინაში ვიღაცის ფიგურა აირეკლა. ვცნობ, მაგრამ დაჯერება მიჭირს-თვალები ჩემია, მაგრამ მე არ ვარ. მამა მიყურებს. თვალები მართლაც ჩემია, ოღონდ მამა მიყურებს. არა, მე მაინც არ ვგავარ მამაჩემს. სახელმწიფოში,სახელად ოჯახი, 2 ბანაკია. მამა[სრულად…]

  ერთხელ ლექტორმა მკითხა- შენი ცხოვრება რომ რომანის ფაბულა გახდეს, როგორ ფიქრობ, რომანი საინტერესო თუ გამოვაო. მე დავფიქრდი და მივუგე- მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ პირველ პირში დაიწერება-მეთქი. გამიღიმა. ხშირად მსაყვედურობენ, რომ მეტისმეტად ბევრს ვფიქრობ და უდიდეს მნიშვნელობას ვანიჭებ ყველაფერს. ჰო, კიდევ ადამიანების გაიდეალება მჩვევია… წლების წინ ერთ ბიჭს ვიცნობდი. ის[სრულად…]

შენ ტარაკნებს წამლავდი იმ ღამეს, მერი… ფრაზა იმედდაკარგული ლექსიდან. *** -ბოლოს და ბოლოს, ამ ოხერი კრანის დაკეტვა რა ვერ ისწავლეთ?! კარგად ვიცი, გესმით. ხოდა, ყური დამიგდეთ, თქვე ვითომ ყრუებო! დაკეტეთ ეს დედააფეთქებული კრანი! თავს რომ იყრუებთ, იმათ გასაგონად ვამბობ, მეტი არ გამამეორებინოთ. ქუსლების ბრაზიანი, გვერდებზე წონამომატებული კაკუნი ისმის. ნევროტიკი ლაურა წავიდა,[სრულად…]

ცოტა ხნით დავკარგე მეხსიერება… ასე მითხრა ექიმმა. დამამშვიდა, თუ იმკურნალებ, გარკვეული დროის შემდეგ აუცილებლად დაგიბრუნდებაო. მისი ნათქვამი საერთოდ არ მახსოვს, დედის მიერ გადმოცემულს ვიწერ სიტყვა-სიტყვით, რომ ფურცელზე შევინახო. ის, რომ დედაჩემია, თვითონ მითხრა. ”წერისას ფანქარი გადაგივარდა, ამდგარს კი უცნაური მზერა გქონდა. მიყურებდი და არ მამჩნევდი. ვიფიქრე, ხუმრობს-მეთქი და ტელევიზორის ყურება[სრულად…]

ჯანდაცვის სამინისტრო ადასტურებს, ეს პოსტი არ შეიცავს სექსუალურ სცენებს, რომლებსაც შსს პორნოგრაფიად შერაცხავს, არც მემეებს დიკაპრიოსა და ოსკარის ინტიმური განმარტოების შესახებ. ნაწერი არ ჩაგიყვანთ ჯოჯოხეთში დიქტატორებთან სალაყბოდ და არც მარსზე წაგიყვანთ ზიგის მოსანახულებლად. ფენტეზის ტოლკიენთან ეზიარეთ, ან ჰარი პოტერთან ივარჯიშეთ კვიდიჩში. დასაბოლებლად ბულგაკოვს ესტუმრეთ, ყელამდე მორფინი აქვს. თუ მიშა არ[სრულად…]

  ვიღაცისთვის ორი კილომეტრი სარბენად გათვლილი დიდი მანძილია, ვიღაცისთვის კი საზღვრამდე ორი ნაბიჯი. ვწერ მავთულხლართებიდან ორიოდე ნაბიჯში. ადგილიდან, სადაც არც ისე თბილი სახლები და ზედმეტად ბევრი სიჩუმე დგას. სოფლამდე მისასვლელი გზა იმაზე ცარიელი და გრძელი აღმოჩნდა, ვიდრე ვიფიქრებდი. ჩასვლისთანავე სახეში ცივი ქარი შემომეხალა, მერე უცხო სახეებიც ჯარივით დამიდგნენ თვალწინ. დიდხანს[სრულად…]

წლის მანიპულატორი ანუ როგორ იბადება ძალმომრეობა და სადამდე მივყავართ მას. მეოცე საუკუნის დასაწყისში სოციალურ მეცნიერებათა წარმომადგენლებს და მათთან ერთად ხალხსაც, სჯეროდათ,რომ იმდროინდელი დიდტირაჟიანი გაზეთი ძლიერი იარაღი იყო, რომელსაც მასობრივი საზოგადოების წევრების აზრებისა და ქცევის კონტროლი და მართვა შეეძლო. როგორც ფრანგი სოციოლოგი გუსტავ ლე ბონი 1895 წელს აღნიშნავდა, ეს იყო ბრბოს[სრულად…]