შარიათი არაბული სიტყვაა და ნიშნავს „ სწორ გზას“. იგი მუსლიმთა რჯულის კანონს წარმოადგენს, რომელიც ძირითადად ყურანს, სუნასა და რელიგიური ავტორიტეტების წერილობით მემკვიდრეობას ეფუძნება. მასში აღწერილია მორწმუნეთა ცხოვრების ნორმები და კოდექსი.
აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ შარიათის პრინციპებსა და დებულებებს აყალიბებს „ფიკჰი“, ანუ მეცნიერება სამართლის შესახებ.
შარიათის მთავარი არსი გახლავთ ის, რომ იგი არეგულირებს ადამიანის ურთიერთობას ალლაჰთან, მორწმუნის პირადი ცხოვრებისა და საზოგადოებრივი ურთიერთობის ყველა მხარეს. იგი მოიცავს ღვთისთვის მოსაწონი და არმოსაწონი ქცევების კომპლექს, რჯულისმიერი ცხოვრების ნორმებსა და წესებს სასჯელზე ამ ნორმების დარღვევის შემთხვევაში.
გადაწყვეტილება ამა თუ იმ საკითხზე, რომელსაც ფაკიჰი გამოიტანს და რომლის შესრულებაც თავისთავად სავალდებულოა, ცნობილია სახელწოდებით „ფათვა“..შიიტებს შორის არსებობს ერთგვარი ტრადიცია, რომლის მიხედვითაც ფათვა ერთობ უმაღლესი ავტორიტეტის მქონე სასულიერო პირმა დამოუკიდებლადაც შეიძლება გამოიტანოს. ასეთ პიროვნებას აიათოლა ( ანუ ალლაჰის ნიშანი) ეწოდება.
ისლამის გარკვეულ მიმდინარეობებში, ფაკიჰს ხშირად მუფთისაც უწოდებენ, ეს სახელწოდება მალე ყველა მუსლიმური ქვეყნის მოსამართლეზე გავრცელდა.
შარიათი, როგორც წესი, რელიგიურ, სამოქალაქო და სისხლის სამართალს აერთიანებს.
მასალა მოამზადა: თორნიკე ყრუაშვილმა.
