და მაინც, რას გულისხმობს „ქუჩის მხატვრობა“ – ვანდალიზმს თუ ხელოვნებას? ცხადია, პასუხი ინდივიდურია. ზოგი მიიჩნევს, რომ ხელოვან ადამიანებს საკუთარი თავის გამოხატვა, შეხედულებების დაფიქსირება სურთ და ისინი ქუჩებს „ამახინჯებენ“, სხვები კი საპირისპიროს ფიქრობენ – ქუჩის მხატვრები ალამაზებენ იმას, რაც მახინჯია.
მათ მიმართ მიდგომა სხვადასხვა ქვეყანაში განსხვავებულია. ზოგან შესაძლოა, ისინი დაჯარიმდნენ კიდეც. ბევრია დამოკიდებული საზოგადოების შეფასებასა და მოწონება/არმოწონებაზე.
სიანტერესოა, რომ ზოგან ე.წ. ქუჩის მხატვრობისთვის სპეციალური ადგილებია გამოყოფილი – აქ ხატვა ნებადართულია, მეტიც, ამის ინიციატორია თავად იმ ქალაქის წარმომადგენელი, ვინც პასუხისმგებელია ტერიტორიის კეთილდღეობასა და კეთილმოწყობაზე.
ასევე, მნიშვნელოვანია, დავინახოთ განსხვავება შენობებსა და კედლებზე გაკეთებულ წარწერსა და მოხატულ ქუჩებს შორის. ცხადია, მიუღებელია, როცა ადამიანი მისთვის სასურველ წარწერებს აკეთებს და გარემოს ამახინჯებს. „ქუჩის მხატვრობა“ კი ხელოვნებად იმიტომ მიიჩნევა, რომ შეუძლია, ულამაზოსგან შექმნას ლამაზი, სასიამოვნო, სიანტერესო..
რა ვითარებაა, ამ მხრივ, საქართველოში? საკითხის მიმართ დამოკიდებულება ჩვენს ქვეყანაში განსხვავდება იმისგან, რაც წლების წინ იყო. ადრე გაცილებით მეტი ნეგატივი იგრძნობა. დღეს კი უკვე ბევრი თანხმდება, რომ „ქუჩის მხატვრობა“ ნამდვილად არის ხელოვნება. მით უმეტეს, მას უნიჭიერი მხატვრები ქმნიან.
ცნობისთვის, „ქუჩის მხატვრობის“ სამშობლოდ ამერიკა მიიჩნევა. თავდაპირველად, ხელოვნების ამ დარგის მიმართ დამოკიდებულება იყო აგრესიული. სჯიდნენ მათ, ვინც კედლებსა და შენობებზე ხატავდა. უკვე მოგვიანებით კი, დროთა განმავლობაში ის პოპულარული გახდა, ბევრი მიმდევარი და გულშემატკივარიც კი გამოუჩნდა.
დღეს ამ მიმართულებით ძალიან ბევრი ხელოვანია დაინტერესებული – ხატავენ როგორც მოყვარულები, ისე – პროფესიონალები. ახალვაზრდების დაინტერება განსაკუთრებით თვალშისაცემია.
მასალა მოამზადა : მარიამ ტიელიძემ
