რამდენიმე სპეციალობა და ერთი ადამიანი- ნანა ზურებიანის საინტერესო ისტორია

ყველას ვისაც მცირე შეხება მაინც აქვს საგანმანათლებლო სფეროსთან, დამეთანხმება, რომ მასწავლებლობა საინტერესო პროფესიაა. ის ერთდროულად საშუალებას იძლევა ჩვენში დაფარული ათობით ნიჭი წარმოვაჩინოთ და უფრო მეტი ინტერესი დავიკმაყოფილოთ. საგაკვეთილო პროცესის დროს ჩვენ მომღერლები, მოცეკვავეები, მსახიობები და ფსიქოლოგები ვხვდებით და ეს ყველაფერი შემოქმედებითი გარემოს გარეშე წარმოუდგენელია. პედაგოგობა თავის თავში სპეციალობათა თაიგულსაც გულისხმობს, რადგან შეუძლებელია მომავალ თაობასთან იმუშაო და ეს ენთუზიაზმი არ გადმოგედოს, სიცოცხლე უფრო მეტად არ შეგიყვარდეს და ის არ დააფასო, რაც ასე გულით შეგიქმნია წლების განმავლობაში.

მის საკლასო ოთახში თუ შეიხედავთ, თვალს მოგჭრით ფერადი ფერების მთელი კორიანტელი, ულამაზესად და გემოვნებით მორთული კედლები, მოწესრიგებული მერხები და კარადის თავზე ხელნაკეთი ნივთების საოცარი გამოფენა . აქ სიყვარულის აურა ტრიალებს და ყველაფერს მისი ხელი ატყვია, მისი მშრომელი, შემოქმედებითი ხელის კვალი. ნანა ზურებიანი 48 წლისაა, თუმცა როგორც თავად ამბობს, სულით ჯერ კიდევ ბავშვია. ათეულობით ბავშვის გარემოცვაში ამ სულს აყვავილებს და მასში დაბუდებულ სიყვარულს უპირობოდ და უანგაროდ გასცემს. უკვე 25 წელია , რაც პედაგოგია. ამჟამად თბილისის 133-ე საჯარო სკოლაში დაწყებითი კლასის წამყვანი პედაგოგია და ეს ოჯახური გარემო კიდევ უფრო მეტად ეხმარება საკუთარი შინაგანი სამყაროს გამოვლენაში.

პედაგოგობის გვერდით ნანა მუდმივად სიახლეების ძიებაშია . ბავშვობიდან უყვარს ხელსაქმე და დღემდე ამზადებს საყვარელი ადამიანებისთვის ულამაზეს ხელნაკეთ ნივთებს, ეპიდემიის პირობებში მზარეულის პროფესიას დაეუფლა და სიახლეებს როგორც შესაძლებლობებს ისე იღებს. რამდენად ეხმარება შემოქმედებითობა პედაგოგიურ საქმიანობაში და როგორ ანაწილებს დროს ერთი ადამიანი ამდენი პროფესიისთვის, ამაზე თბილისი თაიმსს ესაუბრა პედაგოგი, დიზაინერი, მუსიკოსი, კულინარი ნანა ზურებიანი :

„ ხელსაქმე ჩემი დიდი გატაცებაა, 5 წლიდან დავინტერესდი ამ საქმით. მახსოვს, იმ ზაფხულს სვანეთში ვისვენებდი, ბებიამ მასწავლა ქსოვა, მთელი ზაფხული ჩხირები მეჭირა ხელში და რაღაცებს ვქსოვდი, ჩემი ნაშრომები ყველას ძალიან მოსწონდა და ბავშვს მეტი რა უნდა, თქვენც იცით, მოტივაციას რამხელა ძალა აქვს. ეს ამბავი და ის ზაფხული თვალწინ მიდგას, რადგან იმ წელს სკოლაში უნდა შევსულიყავი. ჩემი ბავშვობა ძალიან საინტერესო იყო, რადგან მშობლებთან ერთად ვმოგზაურობდი საქართველოს მთიან კუთხეებში, ექსპედიციებში. ჩემი მშობლები მეცნიერები იყვნენ, მამა ყოფილი სამხრეთ ოსეთის (ასე ეწოდებოდა მაშინ) სამეცნიერო სტაციონარის გამგე იყო. ჩვენთან ხშირად ჩამოდიოდნენ უცხოეთიდან მეცნიერები, სტუდენტები, კვლევითი ინსტიტუტის თანამშრომლები, რომლებიც დაკვირვებას ახდენდნენ ბუნებაზე. ზაფხულში თითქმის 4 თვე მიწევდა მაღალმთიან რეგიონში ყოფნა, 2200 მეტრზე, სადაც მხოლოდ ჩვენი ოჯახი და მეცნიერებით დაინტერესებული ხალხი იყო. ამიტომ ყველაფერს ვსწავლობდი მათგან და ჩემი მეორე სპეციალობაც აქედან მოდის ,,სელექცია-გენეტიკა“.

თავისუფალ დროს კი ზოგი ქსოვას მასწავლიდა, ზოგი მუსიკას, ხან ლაბორატორიაში მიკროსკოპებში ვიჭყიტებოდი, ხან მეტეოსადგურში, ხან ჰერბარიუმს ვაგროვებდი, ხან მწვერვალების დასალაშქრად მივდიოდით იშვიათი მცენარეების საძებნელად, ზოგჯერ მამასთან ერთად სანადიროდაც დავდიოდი ტყე-ღრე. (მიუხედავად იმისა, რომ იარაღს ძალიან კარგად ვფლობდი, მიხარია, რომ არასოდეს არაფერი მომიკლავს. უზომოდ მიყვარს ცხოველები.) ულამაზესი პეიზაჟები მახსოვს ბავშვობიდან და ყველაფრის ტილოზე გადმოტანა მინდოდა. მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი დიზაინერობაზე. სტუდენტობისას ფანტაზიის უსაზღვრო მარაგი მქონდა, ვხატავდი, ვკერავდი, ვქარგავდი, ვქსოვდი, ვაცხობდი … და ეს ყველაფერი ძალიან მომწონდა, იმიტომ რომ ძალიან კარგად გამომდიოდა.

ამჟამად ვარ დაწყებითების პედაგოგი და ჩემს საქმეზე ვარ შეყვარებული, რადგან ბავშვებთან ურთიერთობა მავსებს. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი გატაცება მაქვს და რამდენიმე სპეციალობა, თავი ვერ წარმომიდგენია სხვა სფეროში. უზომოდ მიყვარს ჩემი პატარები, მიყვარს ბავშვის სულში ჩაწვდომა და ბედნიერი ვარ უფალმა ჩემი ცხოვრება მათ რომ დაუკავშირა. პანდემიამ ცხოვრების რიტმი შემიცვალა, პირადად ვეღარ ვხედავდი ჩემს საყვარელ მოსწავლეებს, ვეღარ გავცემდი იმ სიყვარულს, რომელსაც გული ვერ იტევს, ამიტომ ყველა ჩემს მოსწავლეს და მათ მეგობრებს (სკოლის თანამშრომლებს, ვისაც ისინი იცნობენ) ანუ ჩემს ძვირფას კოლეგებს დიდი სიყვარულით დავუქსოვე სამაჯურები, ძველი ქართული წარწერებით. დიდი მონატრებით ველოდებოდი სექტემბრის დადგომას, სამახსოვროდ სამაჯურები რომ გადამეცა, მაგრამ დისტანციური სწავლება ისევ გაგრძელდა და ეს საჩუქარი სკოლაში ჩემს მაგიდაზე დევს, ელოდება ჩვენს შეხვედრას.

მე სილამაზის მოტრფიალე ვარ. ყველაფერში ვხედავ სილამაზეს. უზომოდ მიყვარს ხელოვნება, მუსიკა. ჩემი შემოქმედება მეხმარება საგაკვეთილო პროცესში. ყველა გაკვეთილზე ვიყენებ საჭირო რესურსს, მათ შორის ჩემს ხელნაკეთებსაც. ჩემი ხელნაკეთები მეხმარება, პეიზაჟის, პორტრეტის, ნატურმორტის, მხატვრების ბიოგრაფიების გასაცნობად, ფერთა პალიტრაზე სასაუბროდ, აგრეთვე ვეცნობით სანოტო სისტემას და ვთამაშობთ მელოდიის გამოცნობას . და რაც მთავარია ბავშვებს სურვილი აქვთ თვითონაც შექმნან ასეთი ნაშრომები. ჩემთვის კი ბისერებით ქსოვა განტვირთვაა, ფსიქოთერაპია, რასაც მივმართავ რთულ პერიოდებში. შეიძლება დამათენდეს თავზე და ვერც კი გავიგო ისე შემიყოლიებს. იგივეს ვიტყვი მუსიკაზე, შეიძლება მთელი დღე ფორტეპიანოსთან ვიჯდე და დრო ისე გამეპაროს ვერც გავიგო. ამიტომ ნეგატიურ ფიქრებზე საფიქრალად არ მცალია. ვცდილობ დრო მაქსიმალურად ნაყოფიერად გამოვიყენო. ამასთან დაკავშირებით სწავლას ვაგრძელებ კოლეჯში ორ სპეციალობაზე. „