ყველასთვის კარგადაა ცნობილი ის ფაქტი, თუ რაოდენ დიდი მნიშვნელობა აქვს დედის როლსა და დედობრივ სიყვარულს ბავშვის განვითარებასა და კეთილშობილებაში.
დედის გული შვილის ცხოვრების ყველა მოვლენას ეხმიანება – იქნება ეს მწუხარება თუ სიხარული, ბედნიერი თუ უბედური ცვლილებები მის ცხოვრებაში. დედის ცრემლები წმიდა და სულისშემძვრელია, ისევე, როგორც სიხარული, ვინაიდან ერთიც და მეორეც სულის სიღრმიდან მოდის.
დედა წუხს შვილების ცუდ საქციელსა, ცრემლებს ღვრის, მაგრამ ზურგს არ აქცევს მათ. „უგუნური შვილი დედის სევდაა“ – ამბობს სოლომონ. ხშირად მშობლებს გამუდმებით უწევთ ნერვიულობა, განსაცდელის გადატანა თავიანთი შვილების მოქმედების გამო, თუმცა ყველაზე მძიმე მომენტში სწორედ უფლის მიმართ ვედრებით იმხნევებენ თავს და ცდილობენ, რომ სასოება არ დაკარგონ. დედა ხომ შვილის ყველა გადაწყვეტილებაში ხედავს რაიმე ჭეშმარიტებას და ცდილობს, რომ მაქსიმალურად დაუდგეს გვერდში ცხოვრების ყველა, განსაკუთრებით კი რთულ ეტაპზე.
ცნობილია ნეტარი ავგუსტინეს ისტორია. მან, უცხო მხარეში სასწავლებლად გაგზავნილმა, მეგობრების ცუდ მაგალითს მიბაძა და მანიქეველთა ცრუ სწავლება მიიღო. მას რომ უსმენდა, დედამისს – მონიკას თავზარი ეცემოდა. იგი დღე და ღამ ცხარე ცრემლებით ევედრებოდა უფალს, ჭკუაზე მოეყვანა მისი შვილი, გადაერჩინა დასაღუპად განწირული მისი სული. უფალმა შეისმინა გულმოკლული დედის ვედრება და სასწაულებრივად მიიყვანა თავისთან ადამიანი, ვინც შემდგომში ქრისტეს ეკლესიის უდიდესი მოღვაწე გახდა. მონიკა სახეა ჭეშმარიტი ქრისტიანი დედისა, რომელმაც მთელი ცხოვრება შვილების ქრისტეს ნამდვილ მსახურებად აღზრდას მიუძღვნა.
არავის რჩევა არ არის დედის რჩევაზე უფრო გულწრფელი, ლოცვა – უფრო კეთილისმოქმედი და ცრემლები – უფრო მისავალი შემოქმედთან, ვიდრე – დედისა.
მასალა მოამზადა: თორნიკე ყრუაშვილმა
წყარო: www.ambioni.ge