“დავიბადე ქალაქ თბილისში, 1977 წელს, დავამთავრე 102-ე საჯარო სკოლა. ხატვა არც კი მახსოვს, როდის დავიწყე” – ასე იწყება იმ ადამიანის ბიოგრაფია, რომელმაც ხატვის ფერად სამყაროში ფეხი ჯერ კიდევ ადრეულ ასაკში შედგა. ნონა გვიმრაძეს საკუთარი ისტორია აქვს იმის შესახებ, თუ როგორ შეიყვარა მხატვრობა, რა ეტაპზე დაინახა მან განსხვავებული სამყარო და როდის გადაწყვიტა, რომ სწორედ ეს სამყარო იყო მისთვის მნიშვნელოვანი. “თბილისი თაიმსს” ამის შესახებ ნონა თავად უყვება.
“ვხატავდი ყველგან – სადაც შეიძლებოდა და არ შეიძლებოდა (ნათესავის ახალი მანქანაც კი მოვხატე ცარცით).
მახსოვს, მამამ პატარაობაში ჩვენს ნათესავთან წამიყვანა, რომელიც, მაშინ როგორც ამიხსნეს, მხატვარი იყო. გაოცებული დავდიოდი და ვათვალიერებდი მის ნამუშევრებს და სულ სხვა სამყარო დავინახე. ვფიქრობ, ბატონ ჯემალ გვიმრაძის დამსახურებაა, რომ მხატვრობა გადავწყვიტე. დავამთავრე თოიძის სახელობის ოთხწლიანი სამხატვრო ლიცეუმი, გობელენის განხრით.
ძირითადად, აკრილის საღებავით ვმუშაობ, ასევე, თაბაშირითა და რელიეფური პასტით.
ძალიან მიყვარს ბუნება და ჩემს თითქმის ყველა ნამუშევარში მინდა, ყველას დავანახო ჩვენი ქვეყნის სითბო და სილამაზე. საკუთარი თავის შეფასება ზოგადად მიჭირს. მიმაჩნია, რომ საზოგადოებამ უნდა შემაფასოს”, – ამბობს ნონა გვიმრაძე.
