თითოეული ადამიანისთვის ბებიები და ბაბუები განსაკუთრებულ სითბოსთან, მყუდრო გარემოსთან ასოცირდებიან. ჩვეულებრივ, ხელსაქმის მიმართ სიყვარული მათი ერთერთი მახასიათებელია. ზოგიერთი მათგანი ამ მხრივ ინტერესს გაცილებით ადრე იწყებს, ზოგი – შედარებით გვიან. ისინი ქსოვენ საყვარელი ადამიანებისთვის და, ასეც და ისეც, მათ ათბობენ.
ელისო ჭელიძე „თბილისი თაიმსს“ მისი 73 წლის ბებიის შესახებ ესაუბრა. როგორც მან აღნიშნა, ბებიას მთელი ცხოვრების მანძილზე ჰქონდა ქსოვასთან შეხება.

„ბებო მეოთხე კლასში იყო, როცა პირველად თავისმა ბებომ ასწავლა ქსოვა. შემდეგ ქსოვასთან ერთად ისწავლა ე.წ. მატყლის დართვაც (ბევრი ცხვარი ჰყავდა ბებოს ოჯახს და აქედან გამომდინარე მატყლიც ჰქონდათ.ეს უძველესი ტრადიციაა, რომელიც მივიწყებას მიეცა, სამწუხაროდ). ბებოს მთელი ცხოვრების განმავლობაში ჰქონდა შეხება რთვასა და ქსოვასთან.. ჭაღების გარდა,ქსოვს კინთზეც. ბავშვობიდან მოყოლებული დღემდე ქსოვს. ახალგაზრდობაში, როცა საჭიროება მოითხოვდა და ოჯახის წევრებს სჭირდებოდათ, უქსოვდა წინდებს, ქუდებს, ხელთათმანებსა და ჯემპრებს.

ასაკის მატებასთან ერთად, დრო ბევრი აქვს და ისევ აქტიურად ჩაერთო ქსოვაში. ახლა ქსოვს შვილიშვილებისათვის და არამარტო მათთვის. ჩემს სამსახურში მენეჯერსაც კი მოუქსოვა და გამატანა საჩუქრად. უამრავ ადამიანს ჩუქნის და ახარებს“.
როგორც ელისო ამბობს, მისი ბებიისთვის ქსოვა არასდროს ყოფილა შემოსავლის წყარო.

„გაყიდვით არაფერი გაუყიდია. გაყიდვის ინიციატორი მე ვიყავი. მეც ვქსოვ, რა თქმაუნდა – მისგან ვისწავლე. მეორე კლასში მასწავლა ქსოვა.
რეალიზება ძალიან მინდა, რომ გავუკეთოთ იმიტომ, რომ ბევრი რამის მოქსოვა შეუძლია –საბავშვო ნივთები, მაგიდის გადასაფარებლები. შარფები, ხელთათმანები, ქუდები. მაგრამ, სამწუხაროდ, რეალიზაციის გზა ვერ ვიპოვე. თან მხოლოდ ფინანსებს არ დავეძებ – უბრალოდ მინდა, ბებომ საყვარელი საქმიანობა აკეთოს და რეალიზებაც გაუკეთოს მინიმალური მოგებით“.