ხშირად ბავშვობაში ნანატრი, ახალგაზრდობაში ნაფიქრი ამავე დროში ილექება და ადამიანებს, შეიძლება ითქვას, არ ჰყოფნით ძალა, გადალახონ დაბრკოლებები და სასურველს მიაღწიონ. ცხადია, ეს ყოველთვის ასე არ არის. ნათლად ჩამოყალიბებული მიზანი მებრძოლ ადამიანებს მოსვენებას არ აძლევს, მუდამ გამოსავლის ძიებას აიძულებს და შედეგზეა ორიენტირებული.
ლევან თოლორდავასთვის მხატვრობისკენ მიმავალი გზა მარტივი ნამდვილად არ იყო. პირიქით – ამ რთულ ბილიკზე ის მარტო აღმოჩნდა, საკუთარი მონდონების, ფიქრისა და ინტერნეტში არსებული აუარება მასალის ამარა. დეტალურად, ლევანი “თბილისი თაიმსს” ესაუბრა.
ვიცოდი, რომ მქონდა ნიჭი, სურვილი და შემეძლო ხატვა, ვაკეთებდი მაქსიმალურს, რათა შემეგროვებინა საჭირო მასალა და დამეხატა. ეს ყველაფერი ისე დავიწყე, რომ არავინ იცოდა, ვმალავდი – არ მინდოდა, წინასწარ „მეზეიმა“. ისეთი ცხოვრება გავიარე, გაბრაზებულიც კი ვიყავი, რომ ამ მხრივ არავინ მეხმარებოდა. ვის არ მივმართე… ამ მომენტსაც ვაფასებ, რადგან უფრო მოვინდომე და გავძლიერდი. ნელ-ნელა, პროფესიონალი მხატვრებიც გავიცანი და დღეს უკვე მეც მიცნობენ.
როგორ შეისწავლეთ ხატვა – შესაბამის სასწავლებელში მიიღეთ ცოდნა?
ბავშვობაში ერთი წლის მანძილზე დავდიოდი საბავშვო სკოლაში, თუმცა, ეს არ ყოფილა ოფიციალური სასწავლო დაწესებულება. აქ ვსწავლობდი გრაფიკას. იმის გამო, რომ სწავლის გაგრძელება ვერ შევძელი, გადავწყვიტე, თვითონ მომეძიებინა ინფორმაციები და ასე მესწავლა. ფერწერაში საერთოდ არ მქონდა არანაირი ცოდნა. ინტერნეტში მოვიძიე ვიდეოგაკვეთილები, რომლებიც დამეხმარა შემდგომ უკვე პრაქტიკაში. ჯერ აეროგრაფიაში დავიწყე ხატვა, რაც პულივიზატორის გამოყენებას გულისხმობს. შევისწავლე ფერები. სამი წლის მანძილზე ვმუშაობდი აეროგრაფიაში, ფერებში, ვხატავდი ტილოზე. გარკვეული მიზეზების გამო, ამ მიმართულებით ვეღარ ვხატავდი და ნახევარი წლის შემდგომ გადავედი ზეთით ხატვაზე. ამ დროს ფუნჯის დაჭერაც არ ვიცოდი. კვლავ განვაგრძობდი შესაბამისი გაკვეთილების მოძიებას, ხან ვის ვეკითხებოდი რჩევას და ხან – ვის. ფაქტობრივად, მხატვრობა ვისწავლე „ქუჩა-ქუჩა“.
ზუგდიდიდან თბილისში ჩამოხვედით – რა იყო თქვენი მიზანი?
გარკვეული დროის შემდგომ, ზუგდიდიდან ჩამოვედი თბილისში. ამ დროს დაინტერესებული ვიყავი კედლის მხატვრობით. მანამდე, წალენჯიხაში, სტადიონთან დავხატე ხვიჩა კვარაცხელია. შემდგომ მივიღე შეკვეთები კედლის მხატვრობის მხრივ. თავდაპირველად, ცოტა მიჭირდა. აქ საქმე ხატვის ცოდნა არ იყო. უბრალოდ, საჭირო იყოს სპეციალური საღებავები, გარკვეული ტექნიკები, რაც მე არ ვიცოდი. თუმცა, ვფიქრობ, მაინც კარგად გავართვი თავი.
კედლის მხატვრობის მხრივ თქვენი ცოდნა როგორ გაღრმავდა?
სულ ვფიქრობდი, მომეძებნა ვინმე, კედლის მხატვარი, რომელიც დამაკვალიანებდა, ტექნიკის მხრივ. გავიცანი უკრაინელი ალექსანდრ პისარჩუკი, რომელმაც შემომთავაზა მასთან ერთად მუშაობა. მეც დავთანხმდი და ნელ-ნელა დავიწყე. ერთი კვირის შემდგომ დავიწყე შეკვეთების მიღება და 5-6 თვე ვიმუშავე კედლებზე. შემდგომ ჩვენ გავიყავით და მე ცალკე გავაგრძელე.
დღეს მხატვრობის რა მიმართულებით ხართ დაკავებული?
დღესდღეობით, ვმუშაობ როგორც კედელზე, ისე – ტილოზე. საკმაოდ რთული გზა გავიარე, რომ ეს ყველაფერი მესწავლა, საღებავი მეყიდა… სხვა სამუშაოებზეც კი ვმუშაობდი, რომ არ ჩამოვრჩენილიყავი. უკვე ოფიციალურად, ხუთი წელია, რაც ტილოზე ვმუშაობ და მაქვს შეკვეთები, ასევე, ნელ-ნელა – კედლებზეც. ამ მხრივ, ჯერ მეცნობიან. მაქვს სურვილი, რომ შევქმნა ალბომი. რაც მეტი ნახატი მექნება, ბუნებრივია, მეტი ადამიანი გამიცნობს და შემოსავალიც მეტი იქნება.
