მშობლისა და შვილის ურთიერთობა ერთერთი ყველაზე მგრძნობიარე საკითხია. სხვადასხვა მიმართულებით სხვადასხვა პრობლემაა, განსხვავებულია შემთხვევები და შედეგები.
რა ხდება მაშინ, როდესაც მშობელი და შვილი სხვადასხვა ქვეყანაში ცხოვრობს – ანუ მაშინ, როდესაც ბავშვს სხვა ზრდის? არსებობს არაერთი დეტალი, რაც ამ დროს მშობელმა უნდა გაითვალისწინოს. ამის შესახებ „თბილისი თაიმსს“ ბავშვთა ფსქოლოგი, ირინა ნიკოლაიშვილი ესაუბრა.
რა უნდა გაითვალისწინოს მეურვემ, როდესაც ბავშვის მშობელი სხვა ქვეყანაში ცხოვრობს?
ახლანდელი თაობის უმთავრეს პრობლემას, უმეტეს შემთხვევაში, მშობლებთან გაუცხოება წარმოადგენს. გასაგებია, რომ ამის მიზეზი ბევრი რამ შეიძლება, იყოს დღევანდელ დღეს, რადგან ურთულეს ვითარებაში გვიწევს ცხოვრება, ყოველ მხრივ, მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ბავშვები მეტად მგრძნობიარედ და მტკივნეულად აღიქვამენ ყველაფერს.
ამდენად, ნებისმიერი ცვლილებისას, განშორებისას, სტრესის გადატანისას უნდა დავეხმაროთ, შეძლებისდაგვარად შევუმსუბუქოთ, იოლი გზის მოძებნაში დავეხმაროთ და გამოსავლის ძებნა ვასწავლოთ. ბავშვთან ყოფნა არ ნიშნავს მასთან ერთად ერთ ტერიტორიაზე ყოფნას – მას თუ განცდაში არ ეძლევი, თუ ინტერესებს ვერ უკმაყოფილებ, სხვადასხვა მიზეზის გამო, თუ არ იხარჯები მთლიანად და არ ავსებ ემოციურად.
სწორედ ამ ფაქტორების გათვალისწინებით, ნებისმიერი პერიოდით განშორებისთვის შვილები წინასწარ უნდა მოვამზადოთ.
მზადებისთვის რა არის საჭირო?
იგულისხმება ყველა მიმართულებით მუშაობა. დაწყებული ხანგრძლივი, ხშირი საუბრებიდან, დამთავრებული ხანმოკლე განშორების ეპიზოდებით, რათა შემდგომში მათთვის არ იყოს ყოველივე მოულოდნელი, სტრესული და რთულად დასაძლევი.
უნდა არსებობდეს მუდმივი კავშირი და სტიმულაციისთვის გამოყენებულ იქნას სხვადასხვა საშუალება, რადგან არსებობდეს ოცნება, სურვილი, იმედი და მოლოდინი გამთლიანების.
რა ხდება იმ შემთხვევაში, როდესაც ეს თანმიმდევრობა ირღვევა?
ჩვეულებრივ, როდესაც ამ თანმიმდევრობით არ მივდივართ, ხდება ურთიერთობაში უცაბედი წყვეტა, განშორება, ჩვეული რიტმიდან ამოვარდნა, მიტოვების შიშის დაუფლება, დაუცველობის განცდა. მაშინ საკმაოდ რთულად, დაძაბულობისა და არეულობის ფონზე, ხდება მოვლენების განვითარება, რაც ძალიან მტკივნეულად აისახება ორივე მხარეზე.
ასეთ დროს ბავშვებს არ გააჩნიათ სხვა იარაღი, გარდა იმისა, რომ თავიანთი ქცევით მიიქციონ მეტი ყურადღება. ამდენად, ქცევა ირღვევა, უარესდება.
იწყება უჭმელობა, უძილობა, მატულობს გამიზეზებისას ტირილი, შფოთვა. ირღვევა ძილის რიტმი – ჩნდება თავისუფლად, უსაქმოდ ყოფნის მეტი სურვილი.
ბევრი მშობლისთვის გაუგებარია, თუ რატომ უნელდებათ შვილებს ემოცია მათ მიმართ, რატომ შორდებიან ერთმანეთს დღითი დღე, მიუხედავად ბევრი სასურველი საჩუქრის ან სათამაშოების არსებობისა. თავს კი იმით იმშვიდებენ,რომ
ეს ყველაფერი ხომ მათთვის კეთდება.
დროის გასვლის შემდეგ, როდესაც მშობელი ბრუნდება შვილთან, რა პრობლემები იჩენს ხოლმე თავს?
რაც შეეხება განშორების შემდეგ ურთიერთობას, ხშირად მოლოდინი უფრო დიდია წარსული ურთიერთობების გაგრძელების, ვიდრე სინამდვილეში ხდება. რთულია, იმ დეფიციტის სწრაფად შევსება, რაც დროის რაღაც პერიოდის მანძილზე არსებობდა. ეს სწორედ რომ ის გაუცხოებაა, ზოგიერ შემთხვევაში, რაზეც მოგახსენეთ დასაწყისში.
მასალა მოამზადა : მარიამ ტიელიძემ