საქართველოში ბევრი ნიჭიერი და წარმატებული სტუდენტია. თითოეული დიდ შრომას დებს იმაში, რომ დასახულ მიზანს მიაღწიოს. აკეთებენ ყველაფერს, რათა საკუთარი სიტყვა თქვან. ზოგიერთი ხელოვნებით, ზოგი გამოგონებებით, ზოგი მწერლობით და ა.შ. თითოეულ მათგანს საზოგადოება უნდა იცნობდეს. რუსუდან ზაბახიძე, თსუ-ს სტუდენტია, რომელმაც საკუთარი ნიჭისა და ცოდნის მეშვეობით 21 წლის ასაკში, უკვე დიდ წარმატებას მიაღწია. იმდენად დიდი იყო სურვილი იმისა, რომ მას ესწავლა მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში, საკუთარი მიზნებისა და ოცნებების განსახორციელებლად მან დიდძალი შრომა ჩადო საკუთარ თავში. არც თუ, ისე სახარბიელო მატერიალური შესაძლებლობისა და გარემო პირობების მიუხედავად, დღეს ის თამამად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ერთ–ერთი ყველაზე წარმატებული სტუდენტია. საკუთარი ოცნებების ახდენა კი სკოლის პერიოდიდან დაიწყო.
პირველ რიგში, მოკლედ მომიყევით თქვენს შესახებ…
– ვსწავლობ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, საერთაშორისო ურთოერთობების მიმართულების მე-3 კურსზე. ამჟამად ერასმუსის გაცვლითი პროგრამით ერთი სემესტრით სასწავლებლად ვიმყოფები ბრატისლავის კომენიუსის უნივერსიტეტში, სადაც ევროპის მცოდნეობის მიმართულებით ვიღრმავებ ცოდნას. სწავლის პარალელურად ვცდილობ პრაქტიკული გამოცდილებაც მივიღო, შესაბამისად, საქართველოში და ისევე როგორც სლოვაკეთში, აქტიურად ვარ ჩართული სამოქალაქო აქტივობებში.
აქტიური ადამიანი ხართ, რამდენად გქონდათ საკუთარი თავის რეალიზაციის საშუალება სკოლის პერიოდში, რამდენად იყო შესაბამისი გარემოპირობები?
– სამწუხაროდ, ქართულ განათლების სისტემას მრავალი ხარვეზი აქვს, რომელთაგან ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი არაფორმალური განათლების შესაძლებლობების ნაკლებობაა. ბოლო პერიოდში ჩემი დაკვირვებით, მდგომარეობა შედარებით გაუმჯობესდა, თუმცა ვფიქრობ, რომ ქვეყანაში სკოლა ჯერ კიდევ ვერ წარმოადგენს იმ ადგილს, სადაც მოსწავლეები თვითრეალიზაციას მრავალი კუთხით შეძლებენ. მე პირადად, სკოლაში სწავლის განმავლობაში ძირითადად თეორიულ ცოდნაზე ვიყავი ორიენტირებული, თუმცა ამავე ცოდნის წყალობით ბაქსვუდის საზაფხულო სკოლაში მოხვედრამ ბევრ რამეზე დამაფიქრა. მათ შორის იმაზეც, რომ სხვა სოციალური უნარები, გარდა ტექნიკური ცოდნისა, არანაკლებ მნიშვნელოვანია წარმატებისთვის. ჩემს სკოლას ნამდვილად დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემი როგორც პიროვნების ჩამოყალიბებაში. საბედნიეროდ მყავდნენ ძალიან მოტივირებული მასწავლებლები, ვინც აფასებდა მოსწავლის შრომას და კიდევ უფრო მეტი წარმატების მისაღწევად არ იზარებდა მოსწავლეში დამატებითი რესურსის ჩადებას.
რა როლი ითამაშა ოჯახმა თქვენი, როგორც პიროვნების ჩამოყალიბებაში?
– ჩემი ოჯახი ჩემი მოტივაციის მთავარი წყაროა. მათ მხარდაჭერას ყოველდღიურად ვგრძნობ. ნდობა, რომელიც ჩემს მშობლებს ჩემს მიმართ აქვთ მეხმარება თამამად ვაკეთო ის საქმე, რომელიც მე თავად მომწონს. მათი დამსახურებით თავიდანვე დამოუკიდებელ პიროვნებად ჩამოვყალიბდი, რაც დღეს ძალიან მეხმარება.
თქვენ სწავლობთ თსუ –ის საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე, რატომ ეს პროფესია?
– უკვე მესამე წელია რაც ამ მიმართულებით ვსწავლობ, თუმცა ამ ხნის განმავლობაში ერთხელაც არ მინანია პროფესიის არჩევა. ვფიქრობ, ეს სწორედ ის სფეროა, რომელიც თემატურად არ მზღუდავს და ჩემი ინტერესების ფარგლებში მრავალფეროვან შესაძლებლობებს მთავაზობს.
მოკლედ მოგვიყევით იმ პროექტებზე რაზედაც გიმუშავიათ და რომელს გამოარჩევდით?
– მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ ბევრი პროექტის ორგანიზების პროცესში ვყოფილვარ ჩართული, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და მნიშვნელოვანია ორია. პირველი მათგანი საკუთარი ინიციატივით განხორციელებული პროექტია, სახელად „ახალგაზრდები საზოგადოებისათვის“, რომელიც 2015 წელს ახალგაზრდული სერვისის გლობალური დღის ფარგლებში მეგობრებთან ერთად განვახორციელე. როგორც გლობალური ახალგაზრდული საბჭოს წევრი, მეც ჩავერთე მსოფლიო კამპანიაში ამ პროექტით. ეს იყო პირველი მასშტაბური პროექტი, რომლის შექმნაშიც თავიდან ბოლომდე პირადად ვიყავი ჩართული. მივიღე გრანტი, რის შემდეგაც მეგობრებთან ერთად ჩავატარე ტრენინგი მოხალისეობისა და სამოქალაქო აქტივიზმის შესახებ, მეორე ეტაპზე კი ეს ახალგაზრდები უშუალოდ წავიყვანეთ სხვადასხვა ადგილას სამოხალისეოდ. ნამდვილად სასიამოვნო ოყო მონაწილეების პირველი მოხალისეობრივი გამოცდილების შემდგომი ემოციების გაზიარება. მეორე პროექტს რაც შეეხება, ეს იმაზე მეტი იყო ვიდრე პროექტი. სლოვაკეთში, სტაჟირებას ერთ-ერთ ორგანიზაციაში გავდივარ, რომელიც უკვე 11 წელია ყოველწლიურად გლობსეკის უსაფრთხოების ფორუმს მართავს. წელს მეც უშუალოდ ვიყავი ჩართული საორგანიზაციო საქმიანობაში. ნამდვილად ბევრს ნიშნავდა ჩემთვის მსგავსი დონის ღონისძიებაში ჩართვა, რომელსაც 70-ზე მეტი ქვეყნის მაღალი თანამდებობის პირები, მათ შორის 6 პრეზიდენტი ესწრებოდა.
თქვენი პირველი დიდი წარმატება “FLEX–ის „ პროგრამაში გამარჯვება იყო, რა მოგცათ 1 წლიანმა გაცვლითმა პროგრამამ, რა შეგიძლიათ თქვათ სწავლაზე ამერიკასა და საქართველოში, რა განსხვავებები და პრიორიტეტები აქვს ორივე ქვეყანას?
– Flex ჩემთვის არამარტო უშუალოდ ამერიკაში გატარებულ ერთ წელთან, არამედ იმ შესაძლებლობებთანაც ასოცირდება, რაც მან საქართველოში დაბრუნების შემდეგ გამიხსნა. ზედმეტია კონკრეტული უნარების ჩამოთვლა, მაგრამ ფაქტია, რომ ამ ასაკში მშობლებისგან დამოუკიდებლად მრავალკულტურულ გარემოში ცხოვრებამ მეტად ტოლერანტული გამხადა. რაც შეეხება პრიორიტეტებს შორის განხვავებებს, ვფიქრობ, რომ საქართველოში ძირითადად გვეშინია შევცვალოთ უკვე რასებული პრაქტიკა: სკოლას მოსდევს უნივერსიტეტი, ბაკალავრის დიპლომს მაგისტრის და ა.შ ამერიკელებს კი არსად ეჩქარებათ, თამამად იღებენ პაუზას პიროვნული ჩამოყალიბებისთვის. ამიტომ უნივერსიტეტებში შუა ხნის ასაკის სტუდენტებსაც ძალიან ხშირად შეხვდებით. პრიორიტეტულ პროფესიებს შორისაც საკმაოდ დიდი განსხვავებაა. ასევე ვფიქრობ, რომ საქართველოს განათლების სისტემა საკმაოდ მდიდარ თეორიულ ცოდნას იძლევა, რისი ნაკლებობაც ამერიკულ სკოლებში ნამდვილად შეიმჩნევა.
არაერთ გაცვლით პროგრამაში მიგიღიათ მონაწილეობა, თქვენი აზრით, რა არის გაცვლითი პროგრამების პრიორიტეეტები?
– პირველ რიგში გაცვლით პროგრამებს ის დიდი უპირატესობა აქვთ, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის ძალიან ბევრი სიახლე შემოაქვთ. გარემოს შეცვლა ყოველთვის დადებითად აისახება ნებისმიერ ადამიანზე. ამ პროგრამების წყალობით შემიძლია ვთქვა, რომ ვიცნობ ძალიან ბევრი სხვადასხვა ქვეყნის წარმომადგენელს, რომლებთან ურთიერთობამაც რიგი საკითხები განსხვავებული კუთხით მაჩვენა. ასევე გაცვლითი პროგრამების ფარგლებში ყოველთვის ვცდილობ ის საგნები გავიარო, რომლის სწავლის საშუალებაც საქართველოში არ მექნებოდა. ამიტომ ასეთი პროგრამების მთავარი მიზანი სწორედ კულტურათშორისო გაცვლა და ახალი ცოდნის მიღებაა.
არაერთ ქვეყანაში ხარ ნამყოფი, გარდა ცოდნისა, რას აძლევს ახალგაზრდას მსოფლიოს ნახვა?
– თითქმის ყველა იმ ქვეყანაში, სადაც ვყოფილვარ, საგანმანათლებლო მიზნით გავემგზავგრე. თითოეულმა ამ პროექტმა საშუალება მომცა შევხვედროდი თანამოაზრეებს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან, რომლებთან საუბარიც ყოველთვის მმატებს ახალ ცოდნას ამა თუ იმ საკითხის ირგვლივ. ამიტომ, ჩემთვის მოგზაურობა ასოცირდება ახალ საინტერესო ადამიანებთან. ასევე ამ დროს ყველაზე მეტად მიმარტივდება საქართველოში არსებული პრობლემების დანახვა, თუმცა უნდა აღვნიშნო, რომ ხშირად შორიდან საქართველოს მიერ მიღწეული პროგრესის დანახვაც ძალიან ადვილია, ეს გრძნობა კი ყველაზე სასიამოვნოა.
რა გენატრებათ ყველაზე მეტად, როცა ტოვებთ საქართველოს?
– ხშირად მხოლოდ რამდენიმე დღით, ან მაქსიმუმ ერთი კვირით მიწევს ხოლმე გამგზავრება. ამიტომ ამ მოკლე პერიოდში რთულია რაიმე ისეთი გამოვყო რაც განსაკუთრებულად მენატრება. თუმცა გაცვლითი პროგრამების დროს უფრო ვიტყოდი თუ ვინ მენატრება. მიუხედავად იმისა, რომ უცხო გარემოში თავს საკმაოდ კომფორტულად ვგრძნობ, დიდი ხნით წასვლის შემთხვევაში ოჯახი და ქართველი მეგობრები ყოველთვის მენატრებიან.
იცხოვრე ამერიკულ ოჯახში, ცხოვრობთ ევროპაში, გყავს სხვადასხვა ეროვნების დააღმსარებლობის მეგობრები, თქვენი აზრით, დასავლური ღირებულებები საშიშია ქართული ტრადიციებისა და ეროვნული ინდივიდუალისმისათვის?
– რა თქმა უნდა, არა! მე ვფიქრობ, რომ ნამდვილი ქართული ღირებულებები სწორედაც რომ თანხვედრაშია დასავლურ ღირებულებებთან. საუბარი მაქვს ნამდვილ ღირებულებებზე და არა თავს მოხვეულ ზოგიერთ ქართულ მახასიათებელზე, რომელსაც ჯიუტად გვაჯერებენ, რომ ჩვენი იდენტობის ნაწილია. ვფიქრობ, დროა, უფრო გლობალურად დავიწყოთ ფიქრი. ამის შემდეგ მივხვდებით, რომ გეოგრაფიულ მდებარეობას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს. საბოლოო ჯამში ყველა ადამიანი ერთი მიზნისკენ ისწრაფვის და ერთს მოითხოვს ცხოვრებისგან. ეს პირველ რიგში მშვიდობიან გარემოში ცხოვრებაა, რაც შეუძლებელია სხვების განსხვავებულობაზე წამდაუწუმ მითითების შემთხვევაში.
აპირებთ თუ არა თქვენი კარიერის საქართველოში გაგრძელებას, მოკლედ გვითხარით თქვენს სამომავლო გეგმებზე….
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი პროფესია უცხოეთში ცხოვრებისა და მუშაობის საკმაოდ ბევრ მომხიბვლელ შესაძლებლობას იძლევა, ჩემი საქმიანობა მაინც ყოველთვის საქართველოსთან იქნება დაკავშირებული. სიმართლე გითხრათ, გეგმები ძალიან სწრაფად მეცვლება, ამიტომ ვცდილობ მხოლოდ ახლო პერიოდით შემოვიფარგლო ხოლმე. უნივერსიტეტის დამთავრებამდე წინ კიდევ ერთი წელი მაქვს, შემდეგ კი იმედი მაქვს შევძლებ პროფესიული გამოცდილების კიდევ უფრო მეტად გაღრმავებას.
მარიამ ფანჩულიძე
