ალბათ ყველა ჩვენგანს გვინახავს ქალაქსა თუ სოფელში, შენობების კედლებზე წარწერები, რომლებსაც ,ძირითადად, მოზარდი ბავშვები აწერენ: „მიყვარხარ“, „შემირიგდი“, „ქურდებს სიცოცხლე“ და კიდევ მრავალი სხვა ფრაზა, მაგრამ დღეს მთელ საქართველოს მხოლოდ ერთი წინადადება გვიტრიალებს თავში: „ამ ცხოვრების დედაც“
„ამ ცხოვრების დედაც“ ეს ფრაზა 2019 წლის 10 დეკემბერს 15 წლის მოზარდმა ლუკა სირაძემ ძველი სკოლის კედელზე დაწერა. სკოლის დირექციამ პოლიციაში იჩივლა, რის შემდეგაც ლუკა ჩუღურეთის პოლიციის პირველ განყოფილებაში გადაიყვანეს და ბრალი წარუდგინეს. „საიას“ განცხადებით, 15 წლის მოზარდზე დაკითხვისას საგამოძიებო უწყების თანამშრომლები ფსიქოლოგიურად ძალადობდნენ, რათა მას დანაშაული ეღიარებინა. „საია“ განცხადებაში კიდევ მრავალ სხვა არაკანონიერ ქმედებაზე წერს. დაკითხვის შემდეგ მოზარდმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა.
როგორც ამბობენ 15 წლის მოზარდს ფსიქოლოგიური პრობლემები ჰქონდა. გარდაეცვალა მამა, მარტოხელა დედა ვეღარ იხდიდა ძვირადღირებულ სკოლაში სწავლისთვის განკუთვნილ თანხას, შესაბამისად მან დაკარგა მეგობრებიდა კლასელები, რამაც კიდევ უფრო დაამძიმა მისი მდგომარეობა. პროტესტის გამოთქმის სურვილით მან საკუთარი სკოლის კედელზე დაწერა: „ამ ცხოვრების დედაც“ და როგორც ჩანს, ეს ფაქტი სკოლამ არა მოზარდის ფსიქოლოგიურ პრობლემად, არამედ ვანდაილზმად ჩათვალა.
სწორედ აქ ვაწყდებით მთავარ პრობლემას. დიალოგის არ ქონას ახალგაზრდებთან. ეს პირველი ან უკანასკნელი შემთხვევა არ არის, როდესაც მოზარდსა და მშობელს ან ფსიქოლოგს შორის საუბარი რაღაც მიზეზების გამო არ დგება. მშობლები არ უთმობენ დროს თავიანთ შვილებთან საუბარს იმ პრობლემებზე, რომლებიც ზრდაზრულებს ყველაზე ხშირად ახასიათებთ. ფაქტია, რომ მშობლებისთვის ფსიქოლოგიური პრობლემები მეორე ხარისხოვანია.
მეორე პრობლემა, რომელზეც განათლების სამინისტრომ აუცილებლად უნდა იზრუნოს, საჯარო სკოლებში ფსიქოლოგების არყოფნაა. ფსიქოლოგების ფუფუნება ძირითადად მხოლოდ კერძო სკოლებს აქვთ. ფსიქოლოგის ყოფნა სკოლებში მოაგვარებდა ისეთ პრობლემებს, როგორებიცაა ბულინგი, მასწავლებელსა და მოსწავლეს შორის ცუდი ურთიერთობა და სხვ. მაგრამ არსებობს მოსწავლეებს შორის სტერეოტიპული შეხედულებები ფსიქოლოგებთან ვიზიტზე, რაც კიდევ უფრო აღრმავებს პრობლემას.
ამ ყველაფრის შემდეგ მოზარდებს მხოლოდ ერთი საშუალება დარჩათ, თავიანთი პროტესტისთვის, ეს არის კედელზე ფრაზების დაწერა. მათ მხოლოდ ამ გზით შეუძლიათ ჩვენთან ურთიერთობა, მაგრამ მოსახლეობის უმეტესი ნაწილი მათ მსგავს საქციელს „ტრენდულს“ ან უბრალოდ „ქუჩურ ცხოვრებას“ უწოდებს.
ავტორი: თორნიკე ჭიტაძე