ჩვენს სახლს ზედმეტად პატარა ფანჯრები ჰქონდა მზისფერი ფარდებით. ვცხოვრობდით სამნი სიცარიელით სავსე ოთახებში და გვეგონა, რომ ერთ ჩვეულებრივ დღეს ერთმანეთში ჩავიხრჩობოდით.
დედას წიგნი
დედას მუდმივად მელნით მოთხვრილი თითები ჰქონდა. ყველა ძარღვი საშინელი სიზუსტით ეტყობოდა დამძიმებულ მაჯებზე. ჩვევად ჰქონდა მარჯვენა ხელით თმაზე თამაში და მხოლოდ ამ ქმედებისას უჩანდა ხოლმე მიწამდე ჩატანილი თვალები. ზღაპრების მაგივრად სიზმრებს მიყვებოდა დედა. ბებია ემუდარებოდა, წყალს გაატანე, რომ არ მოგიბრუნდნენო, მე კი თავი დედას წყალი მეგონა.
თაროებზე დაფლეთილყდიანი წრფეებით სავსე რვეულები გვეწყო და ყველა დავიწყებისთვის იყო განწირული.
-რატომ არ მიდიხარ? – ვეკითხებოდი ყოველთვის, როცა კართან აეყუდებოდა და საათობით წყვეტდა არსებობას. ის ენაგადაყლაპულივით იდგა და იღიმოდა. შავ თვალებს სისხლნარევი ცრემლი უფარავდა და იქვე იმტვრეოდა მუხლებში. ეს პასუხი იყო.
ერთხელაც წავიდა დედა. მთელი ღამე ვეძებდით საავადმყოფოებში, განყოფილებებში, მორგში, ქუჩებში, ყველგან. ის კი თურმე მდინარესთან იდგა და წყალს ცუდი სიზმრების ნაცვლად წრფეებიან ნაწერებს ატანდა.
ის რაც კლავს
ანუ მამა, რომლის ტკივილებს და ავადმყოფობასაც საკუთარივით ვგრძნობდით მეც და დედაც. მამა, რომელიც არასდროს ლაპარაკობდა და მთელი ურთიერთობა უგემურობად აქცია ,,ყავა გამიკეთე”-თი დაწყებული დღეებით. მამა, უბრალოდ მამა და ბავშვობის შეგრძნება, რომ მას არ ვუყვარდით.
ქაოსი
ღამის მატარებლით ვარჩიე გამგზავრება.
ნახევრად ვეყრდნობი საზურგეს, ორი ნაწნავი მიკეთია, რათა საკუთარი ბავშვობის მჯეროდეს. Pink Floyd-ის ,,Talk to me”-ს ვღიღინებ, დედა რომ მიმღეროდა თმების ვარცხნისას. ვცდილობ, საკუთარ თავს მაინც ველაპარაკო. სხვათაშორის, გამომდის.
მატარებელი რომ გაჩერდა, ვიღაცამ გამაღვიძა. გაფითრებული წამოვხტი, ავბარგდი და მატარებლის ყველა ასაკისთვის შეუსაბამო საფეხურებზე ძლივს ჩამოვედი.
აქ არ მელოდებოდნენ. სახლის ფანჯრები იმაზე პატარა მომეჩვენა, ვიდრე წლების წინ. იდგნენ კედლები თავიანთ ადგილებზე, ნაცრისფერები, უღიმღამოები. ამჯერად ოთახებში ყველაფერი იდგა სიმშვიდის გარდა. გამომეგება დედა უმელნო, დამჭკნარი ხელებით. მამა ისევ ავად იყო.
-რატომ არ მიდიხარ?- ვკითხე. მიწის დაბლა ჩახარა დედამ თავი და ქარის სიხშირესავით ქალად გადაიქცა, პასუხების შემნახველად.
-რატომ არ ბრუნდები? მესიზრებიო. – მითხრა თვითონ. ალბათ, მე ვერც წყალს გამატანა და ვერც საკუთარ თავს.
-ხვალ აირევა ამინდი. – ჩაგვერთო მამაც.
მდინარესავით დაგვიშრა თურმე ერთმანეთი.
ლიკა ჯანყარაშვილი
