თაეტრი ეს მსოფლიო კულტურის უდიდესი მონაპოვარია, რაც კი ადამიანის მიერ, მისი გარდასახვით და შინაგანი ემოციის წარმოჩინებით შეიქმნა. სამსახიობო ხელოვნება უდიდეს შრომას მოითხოვს, რომ მაყურებელმა სცენიდან მიიღოს სინამდვილე, ამა თუ იმ პერსონაჟში ამოიცნოს ადამიანი, რომელსაც სხვა დროს ასეთი სიმძაფრით ვერასდროს შეიგრძნობს. მთელი ემოციით გაითავისოს, შეიმეცნოს დადებითი პერსონაჟი, უარყოფითი განიდევნოს თუმცა მასაც უცქიროს, რომ მაგალითი მიიღოს. სცენიდან სიამოვნება მიიზიდოს და შემდეგ მუდამ თან ჰქონდეს. ყოველივე ეს მსახიობის პროფესიონალიზმზეა დამოკიდებული. მაყურებელი ვერასოდეს აიტანს სიყალბეს, ის ხშირ შემთხვევაში ყველაზე ობიექტური შემფასებელია და დღევანდელ ეპოქაში, როცა უამრავ ადამიანს სურს იყოს მსახიობი, ამ გზით მოიპოვოს წარმატება, იზრდება კონკურენცია და მხოლოდ რჩეულები ქმნიან სახეებს სცენაზე და კინოეკრანებზე.
,,თბილისი თაიმსის“ მიზანი ქართველი ნიჭერი ადამიანების წარმოჩინებაა. მათ შორის ერთ-ერთი ახალგაზრდა ხელოვანი, მსახიობი ლაშა გურგენიძეა, რომელიც გრიბოედოვისა და თავისუფალი თეატრის მსახიობია. მისი პერსონიდან მსახიობის პროფესიისთვის საჭირო ყველა თვისება, ემოცია და უნარია დაეუფლოს სცენას და ჯანსაღი შრომით მიზანს მიაღწიოს. ჩასწვდეს მაყურებლის სულს და რეალობა რეალობას დაუპირისპიროს. ის უკვე ვიხილეთ რეჟისორ ავთო ვარსიმაშვილის რამდენიმე სპექტაკლში, აგრეთვე მხატვრულ ფილმში. როგორც თავად ამბობს მალე შექსპერის ერთ-ერთ პიესაშიც მოგვევლინება, რომლის პრემიერაც სულ მალე იქნება.
გრიბოედოვის თეატრის დასი ცოტა ხნის წინ იმყოფებოდა რუსეთში, დედაქალაქ მოსკოვში სადაც საერთაშორისო კინოსა და თატრის კონკურსზე ,,ოქროს რაინდის“ ჯილდო და გრანპრი მიიღო. მრავალ სხვა თეატრალურ დასს შორის მსოფლიოდან, ეს უმნიშვნელოვანესი მოანაპოვარია ქართული კულტურის, კერძოდ კი თაეტრის ისტორიაში, ვინაიდან თეატრალური ტრადიცია, რომელსაც უკვე კლასიკოსებმა ჩაუყარეს საფუძველი ღირსეულად აგრძელებს თავის არსებობას. სწორედ ამ გამარჯვების ერთ-ერთი თანამონაწილეა ჩვენი რესპოდენტი ლაშა გურგენიძე, რომელსაც უკეთ გაიცნობს ქართული საზოგადოება.
გვიამბეთ თქვენს შესახებ, როგორ დაიწყო თქვენი კარიერა?
თეატრალურს, რომ ვამთავრებდი მეოთხე კურსზე დავდგით სადიპლომო სპექტაკლი ,,ჩვენი პატარა ქალაქი“ , რომელიც თორთონ ვაილდერის პიესაა და ჩემმა პედაგოგმა გიორგი შალუტაშვილმა დადგა. მანამდე, მესამე კურსზე დავდგით საკურსო სპექტაკლი შალვა დადიანის ,,გუშინდელნი“. ეს ვითამაშეთ თეატრალურში შემდეგ კი თავისუფალი თეატრის სცენაზე გადმოვიტანეთ. სპექტაკლი ბატონმა ავთო ვარსიმაშვილმაც ნახა. შემდეგ, როცა თავისუფალი თეატრის სცენაზე სადიპლომო სპექტაკლი ვითამაშეთ მას ბატონი ავთოც ესწრებოდა. სპექტაკლის დადგმიდან გარკვეული პერიოდის შემდეგ ჩემმა პედაგოგმა გიორგი შალუტაშვილმა დამირეკა და ბატონი ავთოს ჩემთან შეხვედრის სურვილი გადმომცა. რუსული ენა მეტნაკლებად ვიცოდი და ასე მოვხვდი გრიბოედოვის თეატრის დასში.
რომელ სპექტაკლში ითამაშეთ პირველად უკვე გრიბოედოვის თეატრში?
როდესაც ბატონმა ავთომ გრიბოედოვის დასში ამიყვანა, მაშინ დაიწყო ,,მექანიკური ფორთოხალის“ დადგმა „თავისუფალ თეატრში“. პიესაში მთავარი გმირია ალექსი, მაგრამ ჩვენს სპექტაკლში სხვაგვარადაა გაკეთებული. აქ ოთხივე პერსონაჟს მთავარი როლი აქვს უბრალოდ სხვადასხვა პერსონაჟები არიან და სხვადასხვა ხაზი აქვთ, სხვაგვარად ვითარდება მათი ცხოვრება. აქედან ერთ-ერთი მთავარი როლია კოსტა, ყველაზე პატარა ძმაკაცი, რომელსაც მე ვთამაშობ.
რატომ აირჩიეთ თეატრი და სამსახიობო ხელოვნება?
მე ბავშვობიდან მინდოდა მსახიობობა. იმდენად პატარა ასაკიდან, რომ მსახიობი კლოუნი მეგონა და როცა მეკითხებოდნენ ვინ უნდა გამოხვიდე ვპასუხობდი – კლოუნი. როცა გავიზარდე ოჯახის წევრებმა სხვა პროფესია სტომატოლოგობა მირჩიეს, რადგან შემდეგში ამის ხელშეწყობაც მექნებოდა. ჩავაბარე სტომატოლოგიურზე, დავამთავრე და როცა უკვე პრაქტიკას გავდიოდი მივხვდი ამ პროფესიით ვერ ვიმუშავებდი. ამიტომ ერთ კვირაში შევაგროვე საბუთები. სწორედ ერთი კვირა იყო დარჩენილი თეატრალურში საბუთების მიღებამდე. მოხდა ისე, რომ ჩავაბარე, მაგრამ იყო ყველაზე რთული კონკურსი, რადგან იმ წელს ექვსასი აბიტურიენტი იყო და იქიდან თვრამეტი უნდა მოხვედრილიყო. ასე გამიმართლა მეც და მოვხვდი იმ თვრამეტს შორის. ამ პროფესიას შევწირე ძალიან ბევრი შრომა და ენერგია. დღეს ეს ძალიან მიხარია, რადგან, როგორც ჰაერის და წყლის გარეშე ვერ გაძლებს ადამიანი სწორედ ასეთ მდგომარეობაში ვარ სცენის მიმართ. ის რაც შინაგანად მაწუხებს, მტკივა და ასე შემდეგ სცენა ამის გამოხატვის საშუალებას მაძლევს და ეს არის ყველაზე კარგი.
რამდენად დიდ შრომასთანაა დაკავშირებული მსახიობის ცხოვრება და რამდენად დაფასებულია?
ყველა პროფესია ძალიან დიდ შრომას მოითხოვს, მაგრამ მსახიობობა არის პროფესია, რომელიც ალბათ ყველაზე მეტ შრომას ითხოვს, იმიტომ, რომ აქ მუშაობს როგორც შენი ფიზიკური მდგომარეობა, აგრეთვე გონება და ემოცია. ემოციური დაღლა ადამიანისთვის ყველაზე რთულია. შემდეგ კი აპლოდისმენტები და ის სიყვარული რასაც მაყურებელი გამოხატავს, ისევ გავსებს. შენ იხარჯები, ყველაფერს გასცემ რაც შიგნით გაქვს და რასაკვირველია მაყურებელიც გიბრუნებს ამას. ეს რთული პროფესია, მართლა ჯოჯოხეთურ შრომას მოითხოვს. დილიდან საღამომდე რეპეტიცია, ნებისმიერი საქმის კეთებისას სულ ფიქრობ, როგორი იქნება შენი პერსონაჟი, მის სულიერ სამყაროში ძვრები, იქექები, რომ იყოს საინტერესო და კარგი ფორმა მისცე და ასე გადასცე მაყურებელს.
ცოტა არ იყოს საქართველოში დაუფასებელია მსახიობის პროფესია. იმ შრომას რასაც შენ დებ ამ საქმეში, მე ვფიქრობ, რომ ამას მაქსიმალურად ვერ გინაზღაურებს.
ვინ არის პირადად თქვენთვის გამორჩეული მსახიობი, ვისგან ცდილობ აიღო მაგალითი?
ჩემთვის ასეთი საყვარელი ქართველი მსახიობი იყო, არის და იქნება რამაზ ჩხიკვაძე, რომელიც იმის გარდა, რომ გენიოსი იყო და მოვლენა ქართულ თეატრში, როგორც თავად ამბობდა უკვე სიბერეში, ,,თუკი რაიმეს მივაღწიე იქიდან ოთხმოცდაათი პროცენტი შრომა იყო.“ დილიდან საღამომდე ოცდაოთხი საათი შრომობდა, რომ ის რასაც აკეთებდა ღირსეული გამოსულიყო, ქმნიდა იმ ღირებულებას, რომელიც წლები დარჩებოდა და მრავალი წელი დარჩება. ბევრი მსახიობია ასეთი, მაგრამ უფრო მას გამოვყოფდი და ასევე ზურა ყიფშიძეს. უცხოელებს რაც შეეხება ძალიან მიყვარს ჯეკ ნიკოლსონი და ჯონი დეპი. ასევეა ქართველ მსახიობებს შორის მაგალითად ავთო მახარაძე. ის რიჩარდ III-ში თამაშობს მეფე ედუარდს, თამაშობს მასხარას და არქიეპისკოპოსს. ყველაზე საოცარი ჯერ ისაა, რომ ვერც ერთ როლში ვერ იცნობ და ვერ იტყვი, რომ ეს ავთო მახარაძეა. აქ მეფე ედუარდის ძალიან პატარა როლია და სხვა უდიდეს მსახიობებს შორის ეს მცირე როლიც გამახსოვრდება. ამიტომაა, როცა მსახიობი სულ ძიებაშია, სულ ფიქრობს თითოეულ დეტალზე.
ლაშა გურგენიძემ ჩვენთან ინტერვიუში მომავალი წლის გეგმებზეც ისაუბრა, რომელიც მის თატრალურ დასთან ერთად იგეგმება. ეს იქნება გასტროლები ევროპის ქვეყნებში, სადაც ქართული თეატრის სახეს კიდევ ერთხელ წარმოაჩენენ. ლაშას იანვარში ქართულ-ფრანგულ ფილმშიც ვიხილავთ, რომელიც 90-იანი წლების საქართველოზეა გადაღებული. ფილმში აგრეთვე კახი კავსაძე და ნანა შონია მონაწილეობენ. გრიბოედოვის თეატრში მანამდე საახალწლო სპექტაკლები გელით რომელსაც მსახიობები ბავშვებს უძღვნიან.
28.12.13
გიორგი ჩუბინიძე
