ბავშვის არათუ ცემა, არამედ მისი მსუბუქად “მიტყეპაც” არ შეიძლება. 2016 წელს გამოქვეყნდა ნაშრომი, რომელშიც დეტალურად იყო გაანალიზებული 75 კვლევა ამ თემაზე. მოკლე დასკვნა ასეთია: ცემის პრაქტიკა ბავშვისთვის შეიძლება სხვადასხვა არასასურველი შედეგით დასრულდეს და თითქმის ნამდვილად – არანაირ სიკეთეს მისი აღზრდისთვის არ მოიტანს.
არსებობს კვლევები, რომელთა თანახმად, ბავშვები, რომლებსაც სცემდნენ, უფრო მიდრეკილები არიან დეპრესიისკენ, ალკოჰოზმისკენ და ზოგადად უფრო აგრესულები არიან და საბოლოოდ თავად უსწორდებიან ფიზიკურად საკუთარ შვილებს და პარტნიორებს. გარდა ამისა, მშობელს უნდა ახსოვდეს, რომ ცემა ღირსებისშემლახავია. ღირსების შელახვა კი ადამიანზე ცუდად მოქმედებს. უფრო მკაცრი ფიზიკური სასჯელი უარესი შედეგების მომტანია.
კვლევები ადასტურებს, რომ ხანგრძლივი აღმზრდელობითი ეფექტისათვის, ბავშვის ცუდი საქციელის კორექტირების ბევრად წარმატებული მეთოდები არსებობს. კერძოდ, ამერიკის პედიატრიის აკადემიაში მიაჩნიათ, რომ განრისხებული ბავშვის დროებითი იზოლაცია (მაგალითად, მის ოთახში) ან ბავშვის დატოვება მისთვის რაიმე სასურველის გარეშე, ცემაზე ბევრად უკეთ მუშაობს და შედეგების თვალსაზრისით ნაკლებად საშიშია.
ზოგიერთ მკვლევარს მიაჩნია, რომ ცუდ ქცევასთან ბრძოლის ყველაზე ეფექტიანი ბრძოლის გზა – კარგის სტიმულირებაა. მარტივად რომ ვთქვათ, ჯობს ბავშვი სწორი საქციელისთვის შეაქოთ, ვიდრე არასწორისათვის – დასაჯოთ.