საახალწლო სამზადისსა და ფუსფუსს თან ყოველთვის ახლავს ცრურწმენები, ყოველი მომდევნო წელი ადამიანებისთვის იმედებთან, სასიამოვნო მოლოდინებთანაა დაკავშირებული. თითოეულ ჩვენგან სწამს, რომ მას ხალისით, დადებითი განწყობით უნდა შევხვდეთ, რომ სამომავლოდ უამრავი სიხარული მოგვანიჭოს.
საქართველოშიც არის გავრცელებული ცრურწმენები, რომელთა შესრულება/შეუსრულებლობასაც მომდევნო 365 დღე „ბრალდება”.
ასე, მაგალითად, ადამიანებს სჯერათ, რომ ყველანაირი წყენა მიმდინარე წელს უნდა გაატანონ, არავითარ შემთხვევაში წყენა, ჩხუბი, კონფლიქტი არ უნდა ახლდეს თან მომავალ წელთან შეგებებას – მოსახლეობის დიდ ნაწილს სწამს, რომ თუკი პირველ იანვარს თუნდაც მცირე უკმაყოფილებით შეხვდება, მთელს წელს ასე გაატარებს.
კიდევ ერთი ცრურწმენაა, როდესაც ადამიანებს სჯერათ, რომ თუკი მომავალ წელს სავსე ჯიბით არ შეხვდებიან, ერთი წელი ფინანსების ნაკლებობასა და ხელმომჭირნეობაში მოუწევს ცხოვრება – როგორც წესი, ამ რწმენას ისინი ხშირად იმიზეზებენ კიდეც მაშინ, როდესაც მათი ჯიბე წლის მანძილზე სურვილის შესაბამისი ვერ არის ხოლმე.
საქართველოში დღემდე აქტუალურია ცრურწმენა, რომლის მიხედვითაც ახალ წელს აუცილებლად ახალი ცოცხით უნდა შევხვდეთ – ქართველების ძალიან დიდი ნაწილისთვის ახალი ცოცხის შეძენა ჩვეულებრივი, წინასაახალწლო ტრადიციაა. ეს პროცესი ასოცირდება არასასურველისა და ძველის ჩაბარებასთან წარსულთან.
ბევრისთვის კარგად ნაცნობი, კიდევ ერთი წინასაახალწლი ცრურწმენა ასე გამოიყურება – ფურცელზე ადამიანები საკუთარ სურვილებს წერენ, შემდეგ ამ ფურცელს წვავენ, ფერფლს კი შამპანიურში ხსნიან და მიირთმევენ. ჩვეულებრივ, ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩაფიქრებული სურვილი აუცილებლად აგისრულდება.
ქართულ სუფრაზე ძალიან მნიშვნელოვანია იმის გათვალისწინება, თუ რისი წელი მოდის. როგორც წესი, ამ დროს განსაკუთრებულ ყურადღებას აქცევენ ისეთ დეტალებს, როგორიცაა, მაგალითად, რა უყვარს ან არ უყვარს ღორს, ხარს, მამალს; ასევე, რა ფერის დომინირებაა სასურველი, რომელი კერძია მისაღები სუფრაზე, როგორი დეკორაცია არ უნდა მოვათავსოთ საახალწლო სუფრაზე. მოკლედ რომ ვთქვათ, არ უნდა გავაბრაზოთ ის, რისი წელიც შემოდის ჩვენს ოჯახებში.
მასალა მოამზადა : მარიამ ტიელიძემ
