ხშირად ასეც ხდება – ადამიანს ბეზრდება საკუთარი ყოველდღიურობა, საკუთარ საქმიანობაში შვებას ვერ პოულობს და ფიქრობს, რა გაუხალისებს მას ყოველ დღეს. დღეს რენა პარუნაკოვის პერსონას გაგაცნობთ – ადამიანის, რომლის ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად ქარგვა და ფერწერა ბავშვობიდაბ ბევრი წლის შემდგომ იქცა. ის ამ მხრივ თვითნასწავლია. ისტორია ადრეული ასაკიდან – ბებიასთან ერთად ქსოვით იწყება, რაც შემდგომ რენასთვის შემოსავლის წყაროდ იქცა.
ის „თბილისი თაიმსს“ უმბობს, როგორ გადადგა პირველი ნაბიჯები ამ მიმართულებით.
„ეს იყო, დაახლოებით, 11 წლის წინ. ვიყავი სამსახურში, ძალიან მოწყენილი – მქონდა გადატვირთული დღე. მინდოდა, უფრო “მხიარულ ტალღაზე” დავმდგარიყავი. ამ დროს გამახსენდა, რომ ბავშვობაში ბებო ქარგავდა ხოლმე და მეც მიყვარდა, როცა მასთან ერთად ვქარგავდი.
“გუგლში”, საძიებო ველში მივუთითე ერთადერთი სიტყვა – “ქარგვა”. ამომიგდო ერთერთი ვარიანტი – ლენტებით მოცულობით ქარგვის ტექნიკა. ეს მე ძალიან მომეწონა და ვიფიქრე, აუცილებლად მეცადა. მაშინ ბავშვი თვეების იყო. კი ვმუშაობდი, მაგრამ უფრო მეტ დროს სახლში ვატარებდი. მეუღლემ დაიტოვა ბავშვი, რაც მე ძალიან დამეხმარა. იმ წუთებში მე რომ ეს საქმე გადამედო. ალბათ, არც მივუბრუნდებო. ჩავიკეტე ოთახში და, ფაქტობრივად, ნახევარი დღე აღარც კი გამოვედი“.
რენა ან მხრივ არსებულ სირთულეებზე საუბრობს და გვიყვება, რომ ლენტით ქარგვა საკმაოდ დიდ ძალისხმევას მოითხოვს.
„ძირითადი სირთულე გახლავთ, რომ, მაგალითად, ახლა სენსორი ჩემს თითებს საერთოდაც ვერ გრძნობს, რადგან სულ დაზიანებული მაქვს – ლენტა ძაფი არ არის და ის ძალიან რთულად ამოდის ნაჭრიდან. ამიტომ, სულ მიწევს ძალის დატანება.
თავიდან, ამ ყველაფერს ჩემთვის ვქმნიდი. პირველი ნამუშევარი გავაჩუქე. შემდეგ უკვე არაერთი დაინტერესდა. ნელ-ნელა, წლების მანძილზე დავიხვეწე ამ მხრივ და ქარგვა ჩემს შემოსავლის წყაროდ იქცა.
მინდა, აღვნიშნო, რომ ჩემი მეუღლე ოქრომჭედელია და მინანქრის მიმართულებით მეც ვეხმარები“, – ამბობს რენა პარუნაკოვი „თბილისი თაიმსთან“ საუბრისას.
მასალა მოამზადა : მარიამ ტიელიძემ