იდუმალი, განსხვავებული, საინტერესო – შეგვიძლია, ასე დავახასიათოთ ნახატები, რომელთა ავტორიც ბავშვობიდან დგამს ნაბიჯებს მხატვრობაში. ნატალია კუციასთვის სიახლეები, ყოველდღიური მრავალფეროვნება, შეიძლება ითქვას, საზრდოა. მისთვის საინტერესოა ექსპერიმენტები და ეს ყველაფერი ნახატებში ძალიან ხარისხიანად არის ასახული. დეტალურად, ნატალია “თბილისი თაიმსს” უყვება.

თავდაპირველად, მოგვიყევით თქვენი პირველი ნაბიჯების შესახებ მხატვრობაში
პირველი ნაბიჯები ისეთ ასაკში გადავდგი, როცა ალბათ ლაპარაკიც არ ვიცოდი. დავიბადე მხატვარ-კარიკატურისტის, ვახტანგ კუციას ოჯახში, ვუყურებდი მამას მონდომებას, შრომას, ეს ყველაფერი ძალიან მომწონდა და მიზიდავდა. მამამ, თავისი დატვირთული რეჟიმის მიუხედავად, მოახერხა ჩემთვის ნატურმორტის აგების, კომპოზიციური განაწილების სწავლა.
ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ცხენების ხატვა, ჩემს კლასში ბავშვების რვეულების ბოლო ფურცლები ჩემი ნახატებისთვის იყო განკუთვნილი. მოვკიდებდი ხოლმე მეც ჩემს ნახატებს ხელს და დაახლოებით თვეში ერთხელ ვათვალიერებინებდი. ის ემოციები, სითბო – რასაც მე ვიღებდი, შეუფასებელია და მე ვგრძნობდი, რომ ეს იყო ჩემი საქმე, რომელიც ბედნიერებას მომანიჭებდა. მას მერე ოთხი პერსონალური და მრავალი ჯგუფური გამოფენა მქონდა, მაგრამ ის ბავშვობის პირველი პრეზენტაციები იყო დასაწყისი.

ნამუშევრებს რისგან ქმნით?
ნამუშევრები იქმნება სხვადასხვა ტექნიკით, ვმუშაობ როგორც გრაფიკაში, ასევე – ფერწერაში. ექსპერიმენტების მომხრე ვარ. მიმაჩნია, რომ ადამიანმა ბევრი შესაძლებლობა უნდა გამოსცადოს და სიახლეებისთვის მზად იყოს.

როგორია გარემო, რომელშიც ისინი იქმნება?
ნახატები, უპირველესად, იქმნება თავში. იძერწება, ფორმას იძენს. მხატვრობა ისეთი ფუფუნებაა, აქ ხარ სცენარისტი, რეჟისორი, ოპერატორი, გამნათებელი, როცა ყველაფერი ხელთ გაქვს – ეს თავისუფლებაა. შეიძლება, სრულიად სხვა საქმით ვიყო დაკავებული ან ადამიანს ვესაუბრებოდე და მაშინ გაჩნდეს თავში ახალი სიუჟეტი, თან არაერთი, რამდენიმე, მთავარია – დროულად მოვახერხო მისი ესკიზად გადაქცევა და შემდეგ უკვე თავიდან ბოლომდე შესრულება. თავში ძალიან ბევრი ნახატია და თანდათან იხილავენ მზის შუქს. ისინი ძირითადად ჩემს სახლში იხატება, რომელიც ძალიან ჰგავს მუზეუმს, ჩვენთან მოსული ყოველი ადამიანი გრძნობს შემოქმედებით აურას და ხშირად თვითონაც უჩნდებათ სურვილი, ხატონ.

როგორ შეაფასებთ – რა არის ის ძირითადი ხაზი, რაც თქვენს ყველა ნახატს აერთიანებს?
მე ვიტყოდი, ჩემს ნახატებს აერთიანებს დუმილი _ სათქმელი ნათქვამია, ოღონდ არა პირდაპირ. იდუმალებით და დუმილით შეიძლება, ბევრად მეტს მიაღწიო, ვიდრე დაუსრულებელი საუბრით. მე ვცდილობ, ნახატების საშუალეებით გამოვხატო პროტესტი, სიხარული, სევდა, სიცოცხლე, დასასრული, დასაწყისი. მე მომწონს ჩემი ნახატებით ურთიერთობა ადამიანებთან. მჯერა, რომ ხელოვნებას აქვს უნარი – ადამიანი განკურნოს, გაამხნევოს, გადაარჩინოს, მხატვრობის გარდა ვგულისხმობ მუსიკას და ლიტერატურას.

გარდა ამისა, ხელოვნების სხვა მიმართულებებით თუ ხართ დაინტერესებული?
მიმაჩნია, რომ ხელოვნების ერთი მიმართულება მეორეს ხელს არ უშლის. იყო დრო – ვწერდი, მუსიკაშიც მოვსინჯე თავი და შვიდწლედი დავამთავრე. ზოგადად, მაინტერესებს ყველაფერი და მზად ვარ სიახლეებისთვის. მხატვრებს თითქოს გასაღებების აცმა გვაქვს, რომელიც ბევრ კარს აღებს. არ გამოვრიცხავ კარიკატურაში თავის გამოვლინებას _ პლაკატის მიმართულებით. იუმორის გრძნობით და ამდენი დასახატი რესურსით ბევრი რამის გაკეთება შეიძლება.