მსოფლიო კათოლიკური სამყარო 25 დეკემბერს მაცხოვრის შობის დღესასწაულს აღნიშნავს. გრიგორიანული კალენდრით სწორედ ამ დღეს დაიბადა ქალაქ ბეთლემში იესო ქრისტე.
შობას ზეიმობენ დღეს საქართველოში მცხოვრები კათლიკეებიც. მორწმუნეები ტაძრებში იკრიბებიან და საზეიმო წირვა–ლოცვას ესწრებიან. მათთვის, ისევე როგორც სრულიად ქრისტიანული სამყაროსთვის შობა უმთავრესი რელიგიური დღესასწაულია და მას განსაკუთრებულად აღნიშნავენ. საშობაო ტრადიციებს იტალიაში ჩაეყარა საფუძველი და შემდეგ მთელ კათოლიკურ სამყაროში გავრცელდა. ამ დღეს რთავენ სახლებს, ნაძვის ხეს, ერთმანეთს ჩუქნიან საჩუქრებს.
ყველაზე მასშტაბურად შობის დღესასწაული ბეთლემში – ქრისტეს შობის ადგილასა და ვატიკანში, წმინდა პეტრეს ტაძარში აღინიშნება, საიდანაც ტრადიციულად რომის პაპი მსოფლიოს 60 ენაზე წარმოთქვამს საშობაო მისალოცს.
„თბილისი თაიმსი“ გთავაზობთ ამიერკავკასიის ლათინური წესის კათოლიკეთა სამოციქულო ადმინისტრატორ, ეპისკოპოს ჯუზეპე პაზოტოს საშობაო მილოცვას:
„იმ მხარეში მწყემსები იყვნენ მინდვრად და ღამით დარაჯობდნენ თავიანთ სამწყსოს. და აჰა, უფლის ანგელოზი დაადგა მათ, უფლის დიდება გამოუბრწყინდათ და შეშინდნენ დიდი შიშით. და უთხრა მათ ანგელოზმა: ნუ გეშინიათ. აჰა, გახარებთ დიდ სიხარულს!“ (ლკ 2,8-10ა) „იყო ნათელი ჭეშმარიტი, რომელიც უნათებს სოფლად მომსვლელ ყოველ ადამიანს.“ (იო 1,9)
სრულებით განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს შობა ღამით ეკლესიაში ერთად შეკრებას. 24 დეკემბრის ღამე სიბნელე აღწევს თავის უმაღლეს მწვერვალს, დღის შუქი კი ყველაზე მოკლეა. ანუ, სახეზეა წელიწადის ყველაზე გრძელი ღამე და ყველაზე მოკლე დღე. ამიტომაც ეს ღამე იქცევა ყველა იმ ღამის სიმბოლოდ, რომელიც შეიძლება დაუდგეს ადამიანს… მომენტები, რომლებშიც ერთი შეხედვით შუქი შორსაა, როცა ვერაფერს ვხედავთ, ვერაფერს ვხვდებით და არც ის ვიცით, რა გზას დავადგეთ, როცა ჩვენს ირგვლივ მდუმარებაა, მარტოობა და სიცივე, შევიგრძნობთ საკუთარ უძლურებას და იმ ბოროტებას, ჩვენში რომ მძლავრობს… ღამეა, როდესაც ჩვენი ცხოვრება არარაობითა გვაქვს გადავსებული!
დიახ, ღმერთი დაელოდა ჩვენს მწუხრს და არც ჩვენი გულისა და ჩვენი რწმენის კუნაპეტი ღამისათვის აუქცევია გვერდი, ოღონდ კი ეჩვენებინა რაოდენ მუდმივი და ძირეული ზრუნვით არის ჩვენს მიმართ განწყობილი. არჩია, იქ გაეღვივებინა იმედი, სადაც ყველაფერი მუნჯი, აზრდაცლი ჩანდა და, თითქოს წყვდიადს შეერიაო, ჩვენ მოგვიძღვნა თავისი მხოლოდშობილი ძე, როგორც ნათლის მარცვალი. ჩვენ ერთი რამე მოგვეთხოვება ამ ღამით – ცოტათი მეტი სიფხიზლე, არა იმისთვის, რომ მსოფლიო მასშტაბის რაღაც მოვლენის მოწმენი გავხდეთ, არამედ რათა ხელახლა განვიცადოთ ღმერთის თავმდაბალი და დიადი შემოსვლა ჩვენს ცხოვრებაში: განა დაუჯერებლად სარწმუნო არაა ის ღვთიური სიყვარული, ღამის სიღრმეში რომ იბადება დაუცველი? არადა სწორედ ესაა ჩვენთვის ნამდვილი შუაღამის მზე, ჩვილის ალი და სიმხურვალე, ყველაზე დიდი ხსნა რომ მოაქვს, ღვთიური სიცოცხლის ნამდვილი ზღურბლი, რომელსაც ჩვენი ხორცი აღმოაჩენს დღეს მისი პაწია სხივფენილი რძიანი სხეულის ამბორით. იგია ის უტყვი, მდუმარე და გამაყრუებელი სიტყვა, რომელსაც მამა კვლავაც გვიძღვნის. აი, ნათელი: სიყვარული, იგრძნო რომ ძვირფასი ხარ, რაკი მას უყვარხარ.
შობას გილოცავთ ყველას. შობა ღამეს გამოვიდეთ ჩვენ–ჩვენი სახლებიდან, გავემართოთ ამ ნათლისაკენ, რათა აღმოვაჩინოთ, რომ არის „ყრმა შეხვეული და ბაგაში მწოლარე“ (ლკ 2,12ბ). მუხლი მოვუყაროთ მას და მისი ნათელი გაბრწყინდება ჩვენს სახეებზე! გილოცავთ შობას!“– ჯუზეპე პაზოტო.
შეგახსენებთ, რომ გარდა კათოლიკური სამყაროსა 25დეკემბერს შობას ზეიმობს ევანგელურ-ბაპტისტური ეკლესია, სახარების რწმენის ეკლესია და სხვა პროტესტანტული დენომინაციები. ასევე, კონსტანტინოპოლის, ალექსანდრიის, ანტიოქიის, საბერძნეთის, კვიპროსის, რუმინეთის, ბულგარეთის, ალბანეთის, ჩეხეთ-სლოვაკეთისა და ამერიკის მართლმადიდებლური ეკლესიებიც.
სოფიკო ნინიკაშვილი