სერვისების განვითარების სააგენტოს გასული წლის ინფორმაციის 1539 დედას მიენიჭა მარტოხელა მშობლის სტატუსი, რაც ჩვენს ქვეყანაში დიდ შეღავათებსა და დახმარებას სულაც არ ითვალისწინებს. თუმცა რეალურად ბევრად მეტია იმ დედებისა და მამების რაოდენობა, რომლებიც შვილებს მარტო ზრდიან და ყოველგვარი სირთულის მიუხედავად არ ამბობენ მათზე უარს.
„ქალი სუსტია, მაგრამ დედა ძლიერიო „- ამ უბრალო ფრაზის ჭეშმარიტებაში კიდევ უფრო მეტად დარწმუნდებით, როდესაც მას გაიცნობთ. 26 წლის ბელა შანავა ქალაქ ბათუმში ცხოვრობს თავის ოთხი წლის ქალიშვილთან ერთად. ემას გაჩენამ მის ცხოვრებას საოცარი ემოციები შესძინა და ახლა მან, ყველაზე ძლიერმა ქალმა მსოფლიოში, ზუსტად იცის რის გამო ღირს ცხოვრება და საერთოდაც, რომ ცხოვრება ღირს.
ბათუმის შოთა რუსთაველის სახელობის უნივერსიტეტი ცოტა ხნის წინ დაასრულა, პროფესიით ბიოლოგია, ასევე პედაგოგი. ამჟამად სათემო ორგანიზაცია ,,იდენტობაში“ რამდენიმე პოზიციაზე მუშაობს და მიუხედავად რთული სამუშაო გრაფიკისა შვილთან დროის გატარებას და მის აქტიურად აღზრდას მაინც ახერხებს. მიუხედავად ბევრი სირთულისა, რომლის გადალახვაც ქალებს საქართველოში უწევს, ბელამ ზუსტად იცის, რომ ყველაფერს შეძლებს და შვილს ნათელ მომავალს შეუქმნის.
საიდან იცის ?
ის ხომ დედაა, სტატუსებს და კლიშეებს მიღმა, ის არის დედა, ყველაზე ძლიერი ქალი მსოფლიოში და მან ყველაფერი ზუსტად და დარწმუნებით იცის უკვე მეოთხე წელია.
როგორი იყო შვილის გაჩენით გამოწვეული ემოციები და რამ გადაატანინა რთული პერიოდები ცხოვრებაში, ამაზე ფერადი გოგონა ბელა „თბილისი თაიმსს „ესაუბრა.
„გამარჯობა, მე ვარ ბელა და დიახ, მე ვარ მარტოხელა დედა.
ზოგჯერ ვცდილობ, გავიხსენო როგორი ვიყავი 4 წლის წინ და შევხედო ახლანდელ ბელას. იმდენად დიდი განსხვავებაა რომ გულიანად მეცინება. სულ აღვნიშნავ,დედობა ნახტომისებურად გზრდის (თუმცა შესაძლოა ყველა შემთხვევაში ასე არ იყოს). უფრო მეტად მოტივირებული და გაბედული გავხდი. სხვა გზა უბრალოდ არ იყო. რა ვიგრძენი როცა პირველად დავინახე? _ საოცრად ეგზალტირებული ვიყავი, ვტიროდი, უსაზღვროდ დიდ ენერგიას ვგრძნობდი. ვიცოდი ყველაფერს გავუმკლავდებოდი. მქონდა საკმარისი მიზეზი უკეთ ცხოვრებისთვის. ემა დღემდე ჩემი ცხოვრების საზრისია, რომელიც ქვესაზრისებს მაძლევს. დედობა ჩემთვის არ არის მოვალეობა. მოვალეობა მძიმე სიტყვაა და უფრო ნეგატიურთან ასოცირდება. დედობა ჩემი ბუნებრივი მდგომარეობაა.
რამდენიმე ეტაპი გამოვიარე. ორსულობა და ემას გაჩენიდან პირველი 8 თვე თავშესაფარში გავატარე, ამის შემდეგ მე და ბავშვის მამა ერთად ცხოვრებაზე შევთანმხდით, მაგრამ არ გამოგვივიდა და რამდენიმე თვეში ერთმანეთს დავშორდით. მე და ემა ისევ თავშესაფარს დავუბრუნდით. გარკვეული პერიოდი იქ გავატარეთ. მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ ჰუმანურ გარემოში ვცხოვრობდით ვიცოდი იყო საჭირო იმის განცდა, რომ ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ, მე და ემა. მგონია რომ დედების უმრავლესობა არაოფიციალურად მარტოხელა დედაა. ორივე შემთხვევაში ბავშვზე ზრუნვა დედის მოვალეობად ითვლება.
ის რომ ბავშვის გაზრდა მარტო მომიწევდა გავაცნობიერე მაშინ როცა ემას გაჩენა_ არგაჩენის საკითხის განხილვა დაიწყო მამის მხრიდან. უბრალოდ ვთქვი, რომ შევძლებ ამას. მახსოვს მთელი იმედგაცრუების და ტკივილის კომპენსაცია მხოლოდ მუცელზე ხელის დადება და წაღიღინებული იავნანა იყო. განვიხილავდი ყველა ალტერნატივას რაც კი შეიძლებოდა გამეკეთებია. რა თქმა უნდა, მეშინოდა იმის, რომ ვერ მივცემდი შვილს იმას, რასაც ყველა ბავშვი იმსახურებს, გემრიელ საჭმელს, ლამაზ ტანსაცმელს, ჯანსაღ გარემოს. მეშინოდა იმის, რომ შეიძლებოდა ქრონიკულად ღარიბები დავრჩენილიოყავით. მერე ყველაფერი იმაზე მეტად გამარტივდა ვიდრე მეგონა რომ შესაძლებელი იყო. ემა ის ბავშვია, რომლის ყველა საბაზისო მოთხოვნილება დაკმაყოფილდა და იყო ყოველთვის, რომელსაც საიმედო მიჯაჭულობა აქვს დედასთან, რომელიც შაბათ-კვირას სასიამოვნოდ ატარებს დროს მამასთან და ბებოსთან.
ჩვენს ქვეყანაში მარტოხელა დედებისთვის საკმაოდ რთული გარემოა. პარადოქსია, მაგრამ თუ მაღალი სოციალური კლასის წარმომადგენელი ხარ და ნებაყოფლობით მარტოხელა მშობელი, ამის გამო გმირსაც კი გიწოდებენ. მაგრამ თუ პირიქითაა საქმე მაშინ ამას ის მოყვება, რაც მოჰყვა ჩემს შემთხვევაში: უამრავი არაეთიკური, უხერხულობის გამომწვევი შეკითხვა ნათესავებისგან. თვალთვალის და შიშის განცდა, ,,ვითომ ვერ გამჩნევ’’ ახლობლები, მსუბუქი ყოფაქცევის და ადვილად მოსაპოვებელი ქალის სტატუსი. ეს ის სტიგმენია, რომელთა მსხვერპლიც შეიძლება გახდე.
მეორე საკითხია თუ რით ეხმარება მარტოხელა დედებს სახელმწიფო-თითქმის არაფრით!_ძალიან რთულია ერთდროულად იყო მარტოხელა დედა თან იმუშაო, ისწავლო და გაზარდო შვილი სრულფასოვნად. წარმოუდგენელია თუ არავინ არ გეხმარება.
ემა განსაკუთრებული ბავშვი არაა. თავისი ასაკის შესაბამისად განვითარებული, მხიარული და კომუნიკაბელურია. ემასთან მუშაობის პროცესში, რაც საკუთარ თავში მომწონს ისაა, რომ ზედმეტს არაფერს ვითხოვ. ვაძლევ საშუალებას იყოს ბედნიერი და არ დაკარგოს ბავშვობა. სხვადასხვა როლს ვირგებ და თანატოლივით ვეთამაშები. ამ დროს მართლა ყურადღებით ისმენს ჩემს ნათქვამს. ზოგჯერ სახლის საქმეებში მეხმარება (ამ დროს დიდი მოთმინებაა საჭირო), ვსეირნობთ პარკში, ბულვარში, ზღვას ვსტუმრობთ. ჩვენი საყვარელი საქმიანობა ავტობუსში ხმამაღლა ლაპარაკი და სიმღერაა. საერთოდ ხმამაღლა ვლაპარაკობთ. ძილის წინ ზღაპრებს ვკითხულობთ, დაძინებამდე აუცილებლად უნდა ვახსენოთ ხრაშუნა ნესკვიკის ბურთები რძით. ცხოველები ორივეს გვიყვარს და ძაღლის აყვანას ვგეგმავთ, ვეტექიმთან ვიზიტებიც სახალისოდ გვეჩვენება.
ამჟამად ვმუშაობ არასამთავრობო ორგანიზაციაში. ვარ ვიზიტის კონსულტანტი და დიასახლისი. საკმაოდ მოსახერხებელი გრაფიკი მაქვს. დილით ემა ბაღში მიმყავს, რამდენიმე საათი თავისუფალი მაქვს და ძირითადად იაპონურ ბაღში, საყვარელი ხის ძირას ვკითხულობ. იქვეა სამსახურიც. სამუშაო საათების მოახლებისთანავე ვალაგებ ნივთებს და გავრბივარ. დაახლოებით ექვსზე ემას ვაკითხავ ბაღში, ისევ ვსეირნობთ და შემდეგ შინ ვბრუნდებით. შაბათ -კვირა სრულიად თავისუფალი მაქვს.
ვცდილობ წონასწორობა შვინარჩუნო. დავრჩე ვინც ვარ. არ (ვერ) ვოცნებობ მდიდრულ ბინაზე, ბევრ ფულზე, მანქანაზე. ვცდილობ ემა დამოუკიდებლად ცხოვრებისთვის მოვამზადო, რომ მე მშვიდად შევძლო შუახნის ასაკში სოფლად გადასახლება. მინდა მიწასთან ვიმუშაო და ცხოველებზე ვიზრუნო, რომლებსაც არასდროს შევჭამ. ჩემი მოკრძალებული ქოხიც წარმომიდგენია და წითელი ძაღლებიც. ინსპირაციისთვის კარგი გზაა. მინდა წერას აქტიურად მივყო ხელი”.
ავტორი: ანა ურუშაძე