წერილი ბავშვობიდან გამოყოლილს

ჩემო მეგობარო,

ჩემო მეგობარო, რის დაწერასაც ახლა ვფიქრობ, შეიძლება არასრდოს მითქვამს, შეიძლება არასდროს გამომიხატავს, მაგრამ ახლა მომინდა შენთვის ჩემი ნაფიქრალის ნაწილი გადმომელაგებინა. შეიძლება ფიქრობდე, რომ ყველაფერი კარგად იცი და ამას თქმა არ სჭირდება, როგორც ამბობენ ხოლმე, ხშირად, რომ გრძნობებს ლაპარაკი არ სჭირდება და ა.შ.

ჩვენ იმდენი ხანია ერთად ვართ, უკვე ერთნი ვართ, ერთმანეთის გვერდით და ერთი ცხოვრებით ვცხოვრობთ, როგორი განსხვავებულებიც არ უნდა ვიყოთ. შენთვის იმის მოყოლა არ მინდა, როგორ მიყვარხარ. მე იმის მოყოლა მინდა, შენი სიყვარული რას ნიშნავს ჩემთვის.

შენი სახლი, სოფელში, შემი სახლის ქვემოთ, ღობით გაყოფილი და თან საერთო, ყოველთვის ფერადი მოგონება, სხვა ნაცრისფერი ადგილების გვერდით. ეზო, რომელშიც ბევრი ვირბინეთ, ვიცინეთ, ვიჩხუბეთ, შემდეგ ისევ ბევრჯერ შევრიგდით და გავიზარდეთ. სახლი, რომლის კართანაც, შესვლისას, ყოველთვის გაბედულად „მარი და ანის“ დავიძახებ და არ შემეშინდება, რომ პასუხს არ დამიბრუნებ.

ჩვენ ვიზრდებით და ვიცვლებით, მაგრამ ერთმანეთისთვის არა. შენი თვალები ჩემთვის ყოველთვის ალუბლისფერია, ალბათ, იმიტომ, რომ ეს ფერი გიხდება ან, უბრალოდ, მე მომწონს. შენს თვალებში ჩემს სახლს ვხედავ. ადგილს, რომელშიც ჩემთვის ადგილი ყოველთვის გექნება შენახული. იქ სტუმარიც არ ვიქნები. უბრალოდ, ჩემი ადგილი იქნება. კიდევ ბევრი წელი გავა… ბევრჯერ შევიცვლებით… მაგრამ, როდესაც ნაოჭებით სიმშვიდემოკრულ შენს თვალებს შევხედავ, ის ისევ ალუბლისფერი იქნება და იქ ისევ ჩემს სახლს დავინახავ.

ამ სახლში ორივე ისევ ათი წლის ვიქნებით, უკვე ბევრი მოგონებებით, ძველით და უფრო ძველით, რომლებიც ჩვენ, ორივეს, ერთმანეთისთვის და, შეიძლება, სხვებისთვისაც, უკეთეს ადამიანებად გვხდიან, ჩემო ალუბლისფერთვალება მეგობარო.

მარიამ ტაკაშვილი