მე და სიყვარული ერთად არ ვცხოვრობთ. ალუბლისფერი გაზაფხულის უკანასკნელი ფოთოლი რომ შეიფოთლება, მე ავიღებ დაწნულ კალათას და იმ შორეულ გზას დავადგები, რომელიც დღესაც არ ვიცი სად მიმიყვანს. მივდივარ. იისფერი ყვავილებით გარშემორტყმული ბილიკი შორეულ, ცისფერ მთებში იკარგება, ლურჯის ცის ქვეშ, შხაპუნა წვიმის მომლოდინე ბალახის გასწვრივ. აქა-იქ შემორჩენილი ბროწეულის ხეები სევდიან ისტორიას მიყვებიან, მაგრამ მე ისევ მივდივარ. შორს, სადღაც მთების წვერზე ყველას წილი სიყვარული ინახება და მე ჩემი ნაწილის დაბრუნება მსურს. გაზაფხულზე, სანამ უკანასკნელი ფოთოლი შეიფოთლება სიყვარულის საპოვნელად მივდივარ. დადგება დღე, თეთრი ღამეების შემდეგ, როცა მე და სიყვარული ერთად ვიცხოვრებთ.
დღემდე არ ვიცი როგორია. იქნებ მსუბუქია ან იქნებ საშინლად მძიმე, შეიძლება უსუნოა და უფერული ან პირიქით, მძაფრი სუნის მატარებელი და ფერადი, შვიდფერზე მეტად ფერადი, არ გამოვრიცხავ, რომ შესაძლოა ვერ ვიპოვო, რადგან არ ვიცი როგორ გამოიყურება. მიუხედავად ამისა, მაინც მივდივარ. იმის პოვნა, რაც არც კი დაგიკარგავს, უფრო რთულია, ვიდრე დაკარგულის დაბრუნება. იასმანისფერი დღეების ელფერი დაჰკრავს მთების კალთებს.
ხშირად ჩემი დღეები სევდისფერია. ნაცრისფერი ან ბაცი შავი არა, სევდისფერი. ადრე არც ვიცოდი, რომ სევდას ფერი ჰქონდა, მაგრამ ახლა ვიცი, რომ სევდისფერი ფერი არსებობს. სევდისფერი გრძნობაც არსებობს, ტანსაცმელიც, ფეხსაცმელიც და ჩემი თმის ვარდისფერი სამაგრიც. სევდა, როგორც ასეთი, რომელიც სულ ჩემთანაა და სევდისფერი დღეები, რომლებიც მატულობენ, მავსებენ თავიანთი სხეულით და აღარ მტოვებენ. მინდა, რომ სევდამ დამტოვოს.
ოდესღაც ბედნიერებას ვეძებდი. მერე მითხრეს, აქეთ გიპოვნისო და გავჩერდი. წლების მერე მივხვდი, რომ მწარედ მომატყუეს და ისევ დავიწყე ძებნა. ბედნიერების ფერის პოვნა არც მიცდია, რადგან ბედნიერების სუნი არსებობს, გემო არსებობს და მათი არსებობით მეც ვარსებობ. საერთო ბედნიერებიდან ჩემი წილი ავიღე და იმ კალათაში ჩავდე, სიყვარულის წილის საპოვნელად რომ მახლავს მეგზურად ცისფერი მთების კენწეროსკენ. ჩემს წილ ბედნიერებას ახლა სძინავს, რადგან დაძინება არჩია ლოდინს, ლოდინი კი ღამეების თენებას მიჩვეულია.
ვკვდები. სიცოცხლე, რომელიც ავირჩიე, აღარ მინდა. თეთრწვერა, ლურჯთვალება მოხუცმა 21 წლის სიცოცხლე სამჯერ მაჩუქა. სამჯერ სიკვდილის ფერი გახდა ჩემი თვალები, ფერი, რომელმაც არ იცის სიყვარული. ლილისფერი თმის სამაგრი წამართვა ერთხელ მან და დღემდე არ მიბრუნებს. ხელისგულებზე სიცივეს ვგრძნობ, როცა მოახლოებას ცდილობს. ამით ვხვდები, რომ ის მოდის და მე ვკვდები. თავისი წილი სიცოცხლე უნდა, თავისას მოითხოვს, ინაღდებს და მეც ვუხდი ხარკს, ვალს ვიღებ. სიკვდილივით რომ მეშინოდეს სიკვდილის, ახლა თავად სიკვდილი ვიქნებოდი.
წითელი პერანგი შიშისფრად მეღებება. მისი თითების ნელ მოძრაობას ჩემს ყელზე ვგრძნობ. მოკლე თმების ხვეული ლაბირინთები მორცხვად ემორჩილებიან. ნებდება ტუჩებიც. მერე თვალები და ჩემი წილი ბედნიერების გასაზიარებლად მოსულ უცხოს ბედნიერების სუნი ასდის. შიშისფერი სხეული წითელ პერანგს ამაოდ ეძებს. შიშველი სული შველას ითხოვს. შეშლილი უცხო კი ნელ-ნელა გიპყრობს ბედნიერების გემოს გასაგებად. თეთრი ფარდებიდან ყვითელი მზე ლამობს შემოსვლას. ოდნავი ნიავი თეთრ ფარდებს ათამაშებს. მზე ამოდის.
მონატრებას შავი ფერი აქვს. მონატრებას მისი სუნი ასდის, რომელიც მაშინაც არ მტოვებს, როცა ჩემი სურნელის დაბრუნებას ვცდილობ. მონატრებას მისი გემო აქვს, ოდნავ ტკბილი და ცხელი. მისი გუშინდელი სუნი არ მავიწყდება. ოდნავ ღიმილიანი მონატრება და ოდნავ ნაღვლიანი. სევდისფერი საღამო. მონატრებას მისი თვალები აქვს. შავი თვალები.
სიყვარულის ჩემი წილს ისევ დავეძებ. კალათაში მისი ადგილი ცარიელია. ბილიკებს ისევ მთის კენწეროსკენ მივყავარ, ალუბლისფერი გაზაფხულის უკანასკნელი ფოთლის შეღებვამდე. მივდივარ წინ და თავზე მათოვს. ეს არც თოვლია და არც ბროწეულის ყვავილები. სანამ გავარკვევ, რატომ თოვს, დრო გადის და ლოდინის დრო დგება. იქ, შორს, მთების წვერზე რომ ყველას თავისი წილი სიყვარული ელოდება, მეც მელის ჩემი პატარა ნაწილი.
ოდესმე დადგება დღე და მე და სიყვარული ერთად ვიცხოვრებთ.
მარიამ გვარამია